晚唐吟派续于谁,一脉才昌复已而。
对月难招青冢魄,见梅如揖紫芝眉。
四灵人物嗟寥落,千古风骚忆俊奇。
公去遥遥谁可法,少陵终始是吾师。
未见南枝与北枝,一清谁可话襟期。
不嫌添客重行酒,所以惟僧共说诗。
竹影因风和雀动,水声带雨启鸥疑。
黄昏紧闭寒扉坐,自展韦编对伏犠。
煮茗评诗岁月深,堂堂遗像篆烟沉。
数间老屋关兴废,一段清名无古今。
碑断乱云封字脚,井昏落叶覆泉心。
斜阳影里夷犹处,仰止高风不敢吟。
两年客帝畿,圆月浸秋辉。
今夜月圆时,风雨打门归。
年年此桂魄,不照今年客。
明月应团团,只被浮云隔。
薰风入断篱,犹自雨凄凄。
数日无人过,终朝共鹤栖。
云浓山寺失,水泛板桥低。
亦有田堪秫,何时得荷犁。
秋来天气半晴阴,块坐山窗一欠伸。
欲睡却思妨官业,怕吟惟恐动乡心。
远书难准衣仍薄,清俸无多橐惯贫。
个种关情畦稻熟,雨宜时降不宜霪。
华阳暂脱戴朝簪,悔被浮云惹动心。
或事可惊如雨骤,客怀无限并秋深。
能归不似天边燕,怯冷愁闻月下碪。
几许清高堪自慰,官居赖有竹萧森。
雨苔侵迳客来稀,官事才閒便掩扉。
欹枕忽生乡国念,梦中喜得一番归。
西风落叶满庭除,隐几清吟独捻须。
官地莫将私地比,菊苗也种两三株。
展开阅读全文
渴泉饮罢过别枝,株守山林得便宜。
伸手攫拿野僧果,贵游玩弄如儿嬉。
膏粱恣欲甚丘壑,苞苴剩把实囊橐。
本然无物抛乞与,纵有腥膻医无药。
劝汝俦侣只依僧,残斋剩核亦洁澄。
切勿自照具人面,便尔忘却当初洞口呼不应。