梅花白向鬓根生,岁月蹉跎事欠成。
读过故书温有味,借来新絮冷无情。
未霜山寺昏钟劲,欲霁湖亭夕照明。
多少红尘留滞客,可曾归去力春耕。
不枉西湖住两年,穷吟活计又成编。
生平不得春风力,只与梅花结得缘。
与客敲诗倚古松,乱蝉声里夕阳春。
几年饭颗山头瘦,槐叶今朝得饱供。
凛凛仙风匝葑田,徘徊怀古事茫然。
眼空湖海无尘累,身在蓬莱有宿缘。
孤策遍寻储鹤地,偏提自汲煮茶泉。
诗家眷属通诗谱,不枉微官客日边。
读了南华枕曲肱,无端客梦冷偏增。
官将满去多逃吏,诗不吟不少寄僧。
乱叶打窗猫上案,斜阳过屋鼠窥灯。
孤山在望何时雪,问讯梅花策瘦藤。
无奈声声杜宇频,木香犹有一分春。
檐头分得清香到,却谢寻常过路人。
呢喃不听一年余,又见双飞向竹庐。
翻笑人间湖海客,重来仍占故巢居。
夜船摇兀当乘槎,得与僧俱似出家。
数幅征帆抛草渡,一团幽梦绕梅花。
风传山县残更漏,潮练霜江淡月华。
所恨钓台眠里过,矶边不及理渔车。
夜半倏惊觉,狂风搅秋鸣。
掣电起迅雷,骤雨翻盆倾。
逆知造物意,揫敛宝成。
天威不竟夕,须臾山月明。
练从水桂华见乡,雅称分供衲子床。
一段温和云共软,十分明洁月争光。
吟魂有梦圆春草,禅骨无因怯晓霜。
金帐绣衾皆业境,此中清趣最深长。