此身何补一毫芒,三辱清时政事堂。病骨未为山下土,尚寻遗墨话存亡。
匕饭盘蔬强少留,相逢何物可消忧。缘君未得酒中趣,与我漫为方外游。
草乱不容移马迹,山雄全欲逼城楼。济时异日须公等,莫狎翩翩海上鸥。
苑臣初摘置雕盘,口敕宣恩赐近官。气味岂同淮枳变,皮肤不作楚梅酸。
参差翠叶藏珠琲,错落黄金铸弹丸。安得一株擎雨露,画图传与世人看。
艾叶成人后,榴花结子初。江心新得镜,龙瑞护仙居。
门掩青春春自饶,未容取次老僧敲。输他蜂蝶无情物,相逐偷香过柳梢。
穿云摘尽社前春,一两平分半与君。遇客不须容易点,点茶须是吃茶人。
打睡禅和万万千,梦中趋利走如烟。劝君打快修禅定,老境如蚕已再眠。
畴昔先生此掩关,紫泥三到石房间。若教便逐蒲轮起,安得清风镇海山。
公子乘闲卧绛幮,白衣老吏慢寒儒。不知梦见周公否,曾说当时吐哺无。
李公天下石麒麟,传得云居道者真。不为拈华明人事,等闲开口笑何人。
泥牛漫向风前嗅,枯木无端雪里春。对现堂堂俱不识,太平时代自由身。