悬流落云岩,遥空挂飞练。何时
天风吹琼瑶,自冒首阳顶。欲和采薇歌,千山冻云冷。
林壑冷含秋,风雨黯如海。何如赞公房,青灯淡相对。
梵刹盘空曲,烟霞锦绣纹。山灵傥招隐,径入万重云。
蓂阶降英皇,此地嫔有虞。南巡竟不返,愁云接苍梧。
古陌风尘点客衣,送春君亦伴春归。东风不管离人恨,吹落杨花满地飞。
太山高嵯峨,小山低㟝嵝。清江锦树带秋烟,烟际人家在林薮。
荆河迤南三岘山,此图定绘襄阳否。诗人翰墨丹青手,落笔天机随所有。
岘首真在襄阳西,遥观汉水含风漪。上有龟龙一片石,云是羊公堕泪碑。
试披禹迹考地志,画师宁免诗人疑。且看满眼江山好,休作燕人过晋悲。
两晋崇玄虚,风流变华夏。举世尚清谈,天地指一马。
依阿竹林贤,鸿名重天下。王郎衣冠冑,亦复慕草野。
偶来剡溪上,溪水正清泻。扁舟信沿洄,气韵可潇洒。
谁与好贤心,丹素入图写。山阴怀古意,欲揽不盈把。
赋诗心夷犹,六义愧骚雅。西风尘冥冥,傥有知音者。
闽王铁杖如楖栗,得自荒虚鬼神域。鞭笞蜑蛮今几年,雾翳云蒸老蛟黑。
腹中有篁如细泉,牙节宛转声铿然。天生神物不虚弃,提携万里归坡仙。
坡仙骑鲸凌紫烟,海仙一去今千年。人间俯仰成今古,纷纷长物何须数。
洛阳铜驼卧荆棘,昭陵石马埋烟雨。百斛鼎,两钱锥,小大用舍俱儿嬉。
商颜鹤发一筇竹,何似凌烟功臣玉具高支颐。黄阁得君真耐久,扶持四海经纶手。
会须拄到昆崙巅,九点青烟看九有。铁耶杖耶吾不知,诚将道眼窥天机。
一朝雷雨轰空陂,须防化作蛟龙飞。
岩廊鸣五弦,薰兮南风来。凤去徽音绝,眢井生莓苔。