双踏枝上雪,查查鸣未休。非关浪报喜,来岁足来牟。
白露下梧桐,秋风激砧杵。策马出都城,扬舲越江浦。
朋游皆伫立,望望滁阳路。昨晤恨已迟,晨别嗟何遽。
念君将门子,恬澹如韦布。文藻发篇章,游情在毫素。
前者抚茕嫠,攀辕惜其去。归来官太仆,优游九卿副。
三载畜蕃息,考绩腾令誉。琅琊山水清,周游昔已屡。
归心复遄飞,斯须不相顾。安得往从之,一写予所慕。
乡国云山外,衰年入梦勤。经旬断杯酌,独夜对炉薰。
窃禄真惭我,论心每忆君。许丞浑重听,时事不能闻。
琴床书几一尘无,散发云林不受呼。清閟阁中宾客尽,时因遗墨见倪迂。
武山秀拔五千仞,下有乔木蟠深根。故家文采重清白,铁干璚葩今尚繁。
京华一别岁频更,长忆同年老弟兄。轩冕无心暂同俗,山林有道竟违荣。
石田过雨琼芝润,金箓开函玉女清。貌得昆丘青凤羽,因风遥答故交情。
五日金门下直归,小园来看菊花枝。千葩万卉须臾尽,独此相娱岁晚时。
四畔喧呼寝不宁,萧萧风雨夜三更。体寒衣温皆同趣,气叹声嗟共一情。
玉座金舆俯绿漪,水光林影漾龙旂。岂如汉武横汾乐,正似周文在沼时。
孤篷雨萧萧,滞风仍滞浅。时复问同舟,彭城今近远。