严风凋角弓,钲鼓鸣不止。弟兄但隔谷,咫尺异生死。
丈夫报国甘苦辛,此时顾恩宁顾身。讵知兄弟左右手,临难方为行路人。
升高聊一望,力尽心未已。仰天呼兄兄不来,壮发冲冠直如指。
生为同气亲,死作异乡尘。自矜雄豪重仁义,谁保艰难不相弃。
岂不见南山桂树同根生,百年雨露同枯荣。又不见桓山之鸟同巢哺,欲去回翔不能征。
人生有情乃若此,天地惨寂终难平。呜呼宾客满堂歌伐木,且请停杯歌隔谷。
弦诵初停子佩閒,梅花香拂绛帷间。玩微独对羲图坐,不假重熏金博山。
团团青桂树,高高凌紫虚。根本积深厚,柯条郁纷敷。
风云荡杳霭,雨露涵浸濡。当春竞妍华,不与桃李俱。
秋气悴万卉,孤芳乃芬如。金彩耀朝晖,天香含满裾。
轩居延爽霁,静对古人书。观道可适怀,何必倾一壶。
居止得嘉荫,悠然尘虑袪。缅惟种植勤,今来百岁馀。
先人义方训,遗我以良图。幽贞媲令德,安敢废斯须。
光华际昌辰,歘起应时需。攀援聊淹留,非为乐其初。
念兹保明诫,岁晏以终誉。
山青青兮郁盘,又英英兮白云。蔼嘉树兮颜谷,流泸水兮澄源。
源左右兮上有原田,鱼潜泳游兮禾麻秀蕃。谷中之人兮连居接门,一姓盛大兮伯叔弟昆。
不斲为饰兮朴之惇,夕还诵弦兮画行耨耘。嗟嗟夫子兮超哉拔伦,金玉为质兮组绣文。
握廉秉节兮服义仁,袆椒茝兮有馥其身。逍摇徜徉兮以秋以春,胡不永世兮溘飘尘。
嗟嗟夫子兮身去名存,怀不可见兮空可闻。世纷纷兮华薄群,安得硕人兮永亲。
空望颜谷兮涕泗沾巾。
本是阳春第一花,皎如冰雪净无瑕。自缘不与东风竞,故向寒冬作岁华。
北风凛凛兮天雨霜,木叶脱落兮百草黄。翩铭旌兮辞高堂,岂灵车兮秀冲冈。
蒿里歌兮哀以伤,玄室一閟兮夜甚长。魂渺渺兮何方,螺山崔崔兮螺川汤汤。
青原与白鹭兮郁相望,怅思公兮游故乡。
芙蓉秋水粲奇姿,曾折云中仙桂枝。总向盛年观德业,春光正在凤凰池。
贤兄擢桂官朝署,令弟哦松向海邦。文水仁山多盛事,周家白璧又连双。
閒占云霞隐鹿门,一朝厌世隔嚣喧。儒林共惜斯文丧,乡邑谁知古道惇。
雕鹗登庸誇令子,文章为县见贤孙。何时归到螺川上,为泻椒浆奠一尊。
上堂甘旨皆推孝,主馈恭勤更让贤。八十年华随逝水,独留女范后人传。