春坊中允写琼枝,正是园林雪罢时。莫讶相逢易□赠,娟娟冰玉岁寒期。
江上青山锦树明,归舟如在画图行。十年两奉天恩去,綵笔题诗一路清。
玉花骢马大宛来,俶傥权奇见异材。不道开元四十万,驽骀安得望龙媒。
积书教子清风满,置酒延宾白昼长。锦诰封官出身后,天恩千岁有□□。
一片青山是何处,复岭层峦清可数。春来缥缈生白云,云际连延见芳树。
雨声半夜涨溪流,隐者虚亭近水幽。寻常书帙有真乐,况复同志来扁舟。
展图彷佛沙溪路,四十年馀记曾去。鹅鼻峰高捲翠岚,鸡潭波静澄寒雾。
百川先生富天趣,一笑相逢豁襟度。携酒持鱼踏白沙,共我酣唫不知暮。
先生乘云竟不归,令弟郎曹荣锦衣。每同感慨论畴昔,还忆旧游心不违。
我愧非才侍丹阙,壮岁叨荣已华发。投簪他日或蒙恩,更访沙溪棹明月。
家临晋水客燕山,晚际明时逝不还。乡里到今谈旧德,一生高致乐萧閒。
松云深处敞禅关,草坐麻衣多在山。应笑东华尘土客,白头如雪未能閒。
初下商岩入汉廷,脩眉疏鬓雪霜明。从容一语安邦国,信是君王任老成。
万卉凋零后,梅花开满枝。由来冰雪操,横笛不妨吹。
荆玉韫在石,光润被林丘。明珠潜九渊,清耀亦上浮。
君子未显达,芳誉难可廋。挺特松柏心,耻与桃李侔。
一朝被采择,共睹升琳璆。岂不贵且重,廊庙未及收。
邓林有奇才,匠石当知求。丈夫高世节,焉能衒自售。
冉冉年岁驰,决意无淹留。九河潦水净,行云淡油油。
零露浥丹桂,天香满道周。飘然拂衣去,清风含九秋。