筼筜百尺翠亭亭,凤翥鸾骞拂汉清。应共龙泉陈令尹,冰霜同结岁寒盟。
妖媚园中花,岂不当春荣。孤高陵上柏,严霜厉坚贞。
匠氏来相求,藻绘升栋楹。固知君子人,特立以成名。
永别锡山王道士,空馀翰墨乱人心。黄金若绾封侯印,曹霸王维聚若林。
岧峣金螺山,螺山水逶迤。螺水逝不还,螺山空云飞。
我怀贤达人,寂寞今安之。在世无所系,去去忽如遗。
郁郁乔松树,舟车谅所宜。何为南山中,空负高洁姿。
寒暑若循环,四时屡迁移。傲兀冰与霜,欣荣迟暮时。
中有丹凤雏,五章备羽仪。高举戾阿阁,嗈嗈鸣朝曦。
凤雏忽已去,乔松复倾摧。瞻望杳不及,行者皆歔欷。
俯仰念畴昔,我独有馀悲。矫首睇螺山,阁泪书此辞。
一乐堂中坐绛帷,青髫白发劝银卮。今宵剪烛京华邸,感慨重逢话昔时。
牡丹芍药皆姱丽,总怯风霜不耐秋。只好芙蓉伴修竹,清华晚映北窗幽。
剑沙此去坐横经,雪色梅花绕槛清。讲罢更应明正学,宗家时访李延平。
万岁山连紫禁西,承恩吉日许攀跻。云霞光动龙蛇刻,遍看苍厓翠琰题。
我家文节宋名臣,风节当时表缙绅。景仰前脩在贤辈,莫因词赋托骚人。
怜君拜墓不胜哀,泪洒东风奠一杯。芳草青烟寒食节,几家坟上子孙来。