久别豫章胡祭酒,夜来梦见鬓星星。颇闻药裹今抛掷,应是文章属老成。
晓承恩诏出皇京,行李萧萧一叶轻。梁柱楩楠希世有,云霄鸿鹄使人惊。
从来政挟阳和布,况复心涵秋水清。共忆江乡今独往,都门分手若为情。
堂前兰桂艳春荣,堂上衣冠老更清。自倚诗书传世业,每持义利振乡评。
故家宦谱行当续,前代文章叠有声。同学少年俱白首,几时相聚慰平生。
郁郁乔林,发厚于本。源厚且深,其流斯远。
维邢井宗,世服善仁。迨大父父,厥脩益勤。
父也在廷,祗帝任使。帝锡宠加,简升其子。
子尚贵主,联姻天潢。玉鞶麟衣,貂蝉煌煌。
乃作高堂,奉父与母。致隆爱敬,日献春酒。
春酒在尊,鼎荐芬芳。父母眉寿,允乐且康。
允乐且康,孝心孔宁。立身事君,维孝之经。
士奇作诗,用谂都尉。具庆百龄,令闻长世。
官船挝鼓夜过半,起视星河尽转西。津吏临流迎下缆,人家两岸曙鸣鸡。
树有深根水有源,音容梦寐记生存。堂中日日蘋蘩荐,不称从来罔极恩。
淹留不下董生帷,徒向青春叹式微。游赏久怀跻胜境,招寻频值掩高扉。
云开石磴看逾近,风捲花枝觉渐稀。便趁晴明行载酒,谢公那得更相违。
解印南归江上家,文明门外发轻车。到时渐及新年节,閒玩园林雪后花。
朝来邂逅西江客,报道今年盛有秋。但得万方同岁稔,吾生贫病不须愁。
潇洒东风万玉林,清香终日伴清吟。都无一点流尘到,雅称平生冰雪心。