丛祠漠漠水烟空,好景当年付醉翁。莫向荒芜歌水调,更无人泊藕花风。
悬崖秋至始跻攀,缥缈龙宫积翠间。孤幛白云随客到,六时清磬对僧闲。
南朝故垒依寒草,落日荒城带楚山。惆怅花林独归去,洞门流水送潺湲。
驱车古原上,旅食就荒村。山势尊王屋,河流拓孟门。
离心惊草碧,倦眼畏尘昏。寂寞韩陵石,何由共一言。
习静西岩寺,松风到枕幽。四山皆作雨,一夜忽成秋。
梵响有时续,泉声何处流。分明庐岳奏,谡谡坐间收。
晚凉乘水榭,疏雨过高城。松月夜初上,池花香暗生。
楼台横汉影,砧杵起秋声。忽忆梁园客,凄凄此夕情。
东山五日行复宿,溪上秋风破茅屋。野人更邀西涧行,骑马沿缘穿水竹。
平田粳稻临柴门,秋蛩向夕鸣篱根。残镫酌罢卧山牖,一夜风雨孤村昏。
空林飒飒高雾湿,四山无人溪水急。邻家酒熟呼我尝,冒险冲泥下广隰。
秋天漠漠雨如织,归向前村正昏黑。床沾屋漏不得眠,穷谷深山感何极。
男儿悠悠江海人,胡为久卧山中身。明朝雨晴驱马去,回首云磴空嶙峋。