故国千年恨,他乡九日心。山陵馀涕泪,风雨罢登临。
异县传书远,经时怨别深。陶潜篱下意,谁复继高吟?
朱夏辄复变,深绿日以肥。感彼生物勤,节候曾不违。
清晨荷锄出,田间人尚稀。观物适自然,时见朝雉飞。
不惜筋力疲,但恐坐食非。作劳有时息,高舂行来归。
端坐抚素琴,可以理朝饥。
西溪流水处,日夜声中生。岩阿发奇唱,浑沦相与清。
穿林逼渐响,殊音归一鸣。磊砢势难夷,稍此非人撄。
沿林各开境,接异新常晴。奇路幻庸迹,回看来径并。
蓼花媚孤屿,憩流归清平。开心纳层澜,浮影逐虚晶。
游黑过水起,流光升壁行。奔汇入别涧,倒溜飞高明。
长歌击林木,境尽白云横。
抱暖驱坚径,声连千里白。鍊水缚地骨,寒落石林瘠。
晴眶归众曜,远明表微僻。冻涨冰叶散,风洲霰纹积。
劲草创坚立,溪翎登岸踯。陆壑坦殊貌,群峰态转益。
陡巘未云青,潜澌结夐石。淞流解屡合,风日争向夕。
当险值归樵,耸肩避尘客。
南山高几许?生此明月前。山南何所有?终古遂悠然。
远村人家少,日中绝人烟。出村向山路,幽溪屡延缘。
石林当夜朴,泉壑及冬坚。人声下岭陂,一一闻前川。
欲问竟何说,冥对以忘诠。
结屋此山间,柿阴浓昼暑。云从岩际来,向我窗中伫。
北上最高峰,下瞰临何许。爱彼南涧松,去濯清泠渚。
时来石上坐,月下闻樵语。风雨涧香过,石田响禾黍。
下田岁不登,所利惟稻秫。居人悉地力,种十居六七。
西成傲百谷,暵乾遑不恤。莎草秋狼籍,牛豕各纷出。
牧人随牧踪,夜不问庐室。中杂鸥凫乱,唱和自俦匹。
我行水田中,田水溅我膝。回观所历空,顿使城郭失。
远树界周遭,望尽天水毕。
村鸡叫曙光,顿觉身已老。新年容易过,过去迹如扫。
薄田随众耕,盈室安怀抱。前年一再旱,愿力为颠倒。
治生行问人,作力那得好。惭愧食蝗余,终岁艰一饱。
今春雨复疏,闻说百里槁。天心苟如此,微躯何足祷。
巍然一屿水回环,想见高风物外闲。墓上梅开春又老,亭边鹤去客空还。
书无禅草逢当世,祠有名贤擅此山。占断西湖皆宋土,羡他生死太平间。
《晞发》吟成未了身,可怜无地著斯人。生为信国流离客,死结严陵寂寞邻。
疑向西台犹恸哭,思当南宋合酸辛。我来凭吊荒山曲,朱鸟魂归若有神。