诗情画意有无间,如此烟波数往还。记得画眉声里过,一船青载富春山。
依旧春山叫画眉,小楼无语卷帘时。五更寒雨酴醾梦,三月东风杨柳枝。
早已伤心到金粉,忽惊满眼是旌旗。再来门巷知何似,莫问飘零沈亚之。
归梦时寻水上村,年时憔悴不堪论。梨花暮雨清明节,杨柳春烟白板门。
见说驱除存盗贼,可能安稳到鸡豚。独持麦饭空惆怅,一例人间是子孙。
朔风卷水水倒行,三日不抵临川城。天空野旷人烟断,沧波浩浩孤舟横。
回首白云凝不飞,忆昨长跪牵爷衣。爷年渐老儿远去,膝前谁问寒与饥。
欲语妻孥转呜咽,十口从此隔风雪。已怜长安不易居,更堪贫贱难为别。
十年琴剑西复东,三百六旬如转蓬。出门即是客,远近将毋同。
何独此别心忡忡,江上严寒晚来作。呼僮暖酒斟复酌,醉不成欢卧未能,坐看纷纷雪花落。