斯文何罪窜南荒,来谒孤祠泪数行。
恐有遗书藏坏壁,岂无哀赋吊沅湘。
精神不受氛烟蔽,道义长涵日月光。
西壁萧萧香火冷,何人能与作堂皇。
山花有空相,江月多清晖。
野意写不尽,微吟浩忘归。
人境初无车马喧,卜居原得近姜村。
山围古寺苔生砌,花落前汀潮打门。
已许揭身如日月,不妨为客任乾坤。
清诗海内流传久,亭下空余石砚存。
别乘清名满世间,却来堂下植檀栾。
已无欲物败人意,且与此君同岁寒。
夜月半庭金影碎,秋风一枕玉声残。
雁行吏退铃斋静,想见巍冠独倚阑。
古寺来投宿,云岩第几层。
有诗堪供佛,无事且依僧。
小阁泉喧枕,修廓雨暗灯。
好峰看未足,梦绕碧崚嶒。
多病登台今古情,菊花摇荡午凉生。
山前木落石岩出,海上潮来秋渚平。
野兴已随芳草还,归鞭更傍落霞明。
愧无十丈开花句,独卧禅房心自清。
当年把臂入龙山,犹记相逢醉梦间。
君似孤云了无碍,我如倦翼早知还。
茅檐负日真成算,竹榻论诗整破颜。
欲问太平真气象,夜来风月到松关。
层江波静鳄如扫,一亩寒阴禽自呼。
莫把甘棠比韩木,令人洒涕共长吁。
追忆唯庵真可人,诗成咳唾笔如神。
使登是阁一快扫,当有银钩铁画新。
大雅寥寥不复还,如公几得古人全。
格高枯淡复志赋,意到浑沦原道篇。
赵子遗编今复乱,欧公校本孰能传。
古音祠矣尤难识,聊与磨铅一究研。