昔闻生别离,不闻死别离。
无论生与死,我独身当之。
北风吹枯桑,日夜为我悲。
上视沧浪天,下无黄口儿。
人生不如死,父母泣相持。
黄鸟各东西,秋草亦参差。
予生何所为,予死何所为。
白日有如此,我心当自知。
八月天高雁南翔,日暮萧条草木黄。与君别后独徬徨,万事寥落悲断肠。
依稀河汉星无光,徘徊白露沾衣裳。人生寿考安得常,何为结束怀忧伤。
中夜当轩理清商,援琴慷慨不能忘,一心耿耿向空房。
绿萝结石壁,垂映清芬堂。孤心在遥夜,当窗皎月光。
悲风何处来,吹我薄衣裳。
从军老大还,白发生已久。但有汉忠臣,谁怜苏氏妇。
高楼秋雨时,事事异往昔。骨肉东南居,田畴稻不获。
树叶色将变,寒虫语幽石。孤愁多苦心,四顾成萧索。
云暗远山峰,独坐苔阶夕。
昨岁长溪来,今岁粤中去。此别又数年,离情复何语。
明发皖江城,山川隔烟雾。皓月临苍波,春风满江树。
薄命同罹骨肉哀,天涯书信远难来。愁心不似归鸿影,能逐湘江夜月回。
空林陨叶暮乌啼,云水迢迢隔皖溪。夜发苍梧寒梦远,楚天朗月照楼西。
空斋无事晚风前,雨过苔阶草色鲜。远岫云开舒翠髻,新荷池畔叠青钱。
衰年转觉多愁日,薄命何须更问天。閒坐小窗初病起,西林皓月几回圆。
故里何须问,干戈扰不休。家贫空作计,赋重转添愁。
远树苍山古,荒田白水秋。萧条离膝下,欲望泪先流。