曈曨赫日东方来,禁城烟暖蒸青苔。金楼美人花屏开,
晨妆未罢车声催。幽兰报暖紫芽折,夭花愁艳蝶飞回。
五陵年少惜花落,酒浓歌极翻如哀。四时轮环终又始,
百年不见南山摧。游人陌上骑生尘,颜子门前吹死灰。
多病仍多感,君心自我心。浮生都是梦,浩叹不如吟。
白雪篇篇丽,清酤盏盏深。乱离俱老大,强醉莫沾襟。
璚林瑶树忽珊珊,急带西风下晚天。皓鹤䙰褷飞不辨,玉山重叠冻相连。
松装粉穗临窗亚,水结冰锥簇溜悬。门外寒光利如剑,莫推红袖诉金船。
一声天鼓辟金扉,三十仙材上翠微。葛水雾中龙乍变,缑山烟外鹤初飞。
邹阳暖艳催花发,太皞春光簇马归。回首便辞尘土世,彩云新换六铢衣。
悬知回日綵衣荣,仙籍高标第一名。瑶树带风侵物冷,玉山和雨射人清。
龙翻瀚海波涛壮,鹤出金笼燕雀惊。不说文章与门地,自然毛骨是公卿。
逦迤前冈压后冈,一川桑柘好残阳。主人馈饷炊红黍,邻父携竿钓紫鲂。
静极却嫌流水闹,闲多翻笑野云忙。有名不那无名客,独闭衡门避建康。
薄妆新著澹黄衣,对捧金炉侍醮迟。向月似矜倾国貌,倚风如唱步虚词。
乍开檀炷疑闻语,试与云和必解吹。为报同人看来好,不禁秋露即离披。
御沟西面朱门宅,记得当时好弟兄。晓傍柳阴骑竹马,夜隈灯影弄先生。
巡街趁蝶衣裳破,上屋探雏手脚轻。今日相逢俱老大,忧家忧国尽公卿。
白云红树
与君同卧疾,独我渐弥留。弟妹不知处,兵戈殊未休。
胸中疑晋竖,耳下斗殷牛。纵有秦医在,怀乡亦泪流。