九衢漂杵已成川,塞上黄云战马闲。但有羸兵填渭水,
更无奇士出商山。田园已没红尘里,弟妹相逢白刃间。
西望翠华殊未返,泪痕空湿剑文斑。
江上秋风正钓鲈,九重天子梦翘车。不将高卧邀刘主,
自吐清谈护汉储。沧海十年龙景断,碧云千里雁行疏。
相逢莫话归山计,明日东封待直庐。
展开阅读全文
峨嵋山下能琴客,似醉似狂人不测。何须见我眼偏青,
未见我身头已白。茫茫四海本无家,一片愁云飏秋碧。
壶中醉卧日月明,世上长游天地窄。晋朝叔夜旧相知,
蜀郡文君小来识。后生常建彼何人,赠我篇章苦雕刻。
名卿名相尽知音,遇酒遇琴无间隔。如今世乱独翛然,
天外鸿飞招不得。余今正泣杨朱泪,八月边城风刮地。
霓旌绛旆忽相寻,为我尊前横绿绮。一弹猛雨随手来,
再弹白雪连天起。凄凄清清松上风,咽咽幽幽陇头水。
吟蜂绕树去不来,别鹤引雏飞又止。锦麟不动惟侧头,
白马仰听空竖耳。广陵故事无人知,古人不说今人疑。
子期子野俱不见,乌啼鬼哭空伤悲。坐中词客悄无语,
帘外月华庭欲午。为君吟作听琴歌,为我留名系仙谱。
一春春事好,病酒起常迟。流水绿萦砌,落花红堕枝。
楼高喧乳燕,树密斗雏鹂。不学山公醉,将何自解颐。
雨花烟柳傍江村,流落天涯酒一樽。分首不辞多下泪,
回头唯恐更消魂。我为孟馆三千客,君继宁王五代孙。
正是中兴磐石重,莫将憔悴入都门。
章华台下草如烟,故郢城头月似弦。
惆怅楚宫云雨后,露啼花笑一年年。
大江西面小溪斜,入竹穿松似若耶。两岸严风吹玉树,
一滩明月晒银砂。因寻野渡逢渔舍,更泊前湾上酒家。
去去不知归路远,棹声烟里独呕哑。
避世移家远,天涯岁已周。岂知今夜月,还是去年愁。
露果珠沈水,风萤烛上楼。伤心潘骑省,华发不禁秋。
积雪满前除,寒光夜皎如。老忧新岁近,贫觉故交疏。
意合论文后,心降得句初。莫言常郁郁,天道有盈虚。
千蹄万毂一枝芳,要路无媒果自伤。题柱未期归蜀国,
曳裾何处谒吴王。马嘶春陌金羁闹,鸟睡花林绣羽香。
酒薄恨浓消不得,却将惆怅问支郎。