为儒逢世乱,吾道欲何之。学剑已应晚,归山今又迟。
故人三载别,明月两乡悲。惆怅沧江上,星星鬓有丝。
南禽无侣似相依,锦翅双双傍马飞。孤竹庙前啼暮雨,
汨罗祠畔吊残晖。秦人只解歌为曲,越女空能画作衣。
懊恼泽家非有恨,年年长忆凤城归。
凤去鸾归不可寻,十洲仙路彩云深。若无少女花应老,
为有姮娥月易沈。竹叶岂能消积恨,丁香空解结同心。
湘江水阔苍梧远,何处相思弄舜琴。
春城回首树重重,立马平原夕照中。五凤灰残金翠灭,六龙游去市朝空。千年王气浮清洛,万古坤灵镇碧嵩。欲问向来陵谷事,野桃无语泪花红。
我惜今宵促,君愁玉漏频。岂知新岁酒,犹作异乡身。雪向寅前冻,花从子后春。到明追此会,俱是隔年人。
当年人未识兵戈,处处青楼夜夜歌。花发洞中春日永,月明衣上好风多。淮王去后无鸡犬,炀帝归来葬绮罗。二十四桥空寂寂,绿杨摧折旧官河。
昔因征远向金微,马出榆关一鸟飞。万里只携孤剑去,
十年空逐塞鸿归。手招都护新降虏,身著文皇旧赐衣。
只待烟尘报天子,满头霜雪为兵机。
槐陌蝉声柳市风,驿楼高倚夕阳东。往来千里路长在,
聚散十年人不同。但见时光流似箭,岂知天道曲如弓。
平生志业匡尧舜,又拟沧浪学钓翁。
避愁愁又至,愁至事难忘。夜坐心中火,朝为鬓上霜。
不经公子梦,偏入旅人肠。借问高轩客,何乡是醉乡。
清晓妆成寒食天,柳球斜袅间花钿,卷帘直出画堂前¤
指点牡丹初绽朵,日高犹自凭朱阑,含嚬不语恨春残。
欲上秋千四体慵,拟交人送又心忪,画堂帘幕月明风¤
此夜有情谁不极,隔墙梨雪又玲珑,玉容憔悴惹微红。
惆怅梦馀山月斜,孤灯照壁背红纱,小楼高阁谢娘家¤
暗想玉容何所似,一枝春雪冻梅花,满身香雾簇朝霞。
绿树藏莺莺正啼,柳丝斜拂白铜鞮,弄珠江上草萋萋¤
日暮饮归何处客,绣鞍骢马一声嘶,满身兰麝醉如泥。
夜夜相思更漏残,伤心明月凭阑干,想君思我锦衾寒¤
咫尺画堂深似海,忆来惟把旧书看,几时携手入长安。