苑墙东畔欲斜晖,傍苑穿花兔正肥。公子喜逢朝罢日,
将军夸换战时衣。鹘翻锦翅云中落,犬带金铃草上飞。
直待四郊高鸟尽,掉鞍齐向国门归。
恩重娇多情易伤,漏更长,解鸳鸯。朱唇未动,
先觉口脂香。缓揭绣衾抽皓腕,移凤枕,枕檀郎。
髻鬟狼藉黛眉长,出兰房,别檀郎。角声呜咽,
星斗渐微茫。露冷月残人未起,留不住,泪千行。
展开阅读全文
怅望前回梦里期,看花不语苦寻思。露桃宫里小腰枝,
眉眼细,鬓云垂,惟有多情宋玉知。
深夜归来长酩酊,扶入流苏犹未醒。醺醺酒气麝兰和,
惊睡觉,笑呵呵,长笑人生能几何。
蟾彩霜华夜不分,天外鸿声枕上闻。绣衾香冷懒重熏,
人寂寂,叶纷纷,才睡依前梦见君。
梦觉云屏依旧空,杜鹃声咽隔帘栊。玉郎薄幸去无踪,
一日日,恨重重,泪界莲腮两线红。
金似衣裳玉似身,眼如秋水鬓如云。霞裙月帔一群群,
来洞口,望烟分,刘阮不归春日曛。
自有春愁正断魂,不堪芳草思王孙。
落花寂寂黄昏雨,深院无人独倚门。
江南相送君山下,塞北相逢朔漠中。三楚故人皆是梦,
十年陈事只如风。莫言身世他时异,且喜琴尊数日同。
惆怅却愁明日别,马嘶山店雨濛濛。
云散天边落照和,关关春树鸟声多。刘伶避世唯沈醉,
甯戚伤时亦浩歌。已恨岁华添皎镜,更悲人事逐颓波。
青云自有鹓鸿待,莫说他山好薜萝。
南望愁云锁翠微,谢家楼阁雨霏霏。刘桢病后新诗少,
阮籍贫来好客稀。犹喜故人天外至,许将孤剑日边归。
怀乡不怕严陵笑,只待秋风别钓矶。
南朝三十六英雄,角逐兴亡尽此中。有国有家皆是梦,
为龙为虎亦成空。残花旧宅悲江令,落日青山吊谢公。
止竟霸图何物在,石麟无主卧秋风。
花开疑乍富,花落似初贫。万物不如酒,四时唯爱春。
峨峨秦氏髻,皎皎洛川神。风月应相笑,年年醉病身。
马前红叶正纷纷,马上离情断杀魂。晓发独辞残月店,
暮程遥宿隔云村。心如岳色留秦地,梦逐河声出禹门。
莫怪苦吟鞭拂地,有谁倾盖待王孙。