渊明束带向督邮,已觉归思不可留。纷纷朱墨何时休,岂得置锥无一丘。
平生涉世如虚舟,明月从人惊暗投。胸次已无泾渭流,不应在我缘春秋。
至公无辙迹,万变归诸正。谁云学则然,要在成以性。
我公钟间气,异禀刚且劲。一毫不容私,心境自澄映。
超然是非表,烛物眼常净。还将溟渤量,一了百川竞。
由来仁者寿,兹理天所命。欲知椿龄永,视此宽平政。
桂花弄小春,晚香适再盛。年年几望月,影泛杯中圣。
尚书心如水,远裔有馀庆。何以继清风,家声南北郑。
先友遗书犹在耳,念之清泪如铅水。可怜万事已忘情,独尝托我芝兰子。
阿戎文采映前人,脱略不顾妻孥瞋。却能饮我瞑眩药,知我老大言尤真。
利欲昏人须猛绝,妙年母谓吾谋拙。古来解使玉如泥,剑铓除是锟铻铁。
石马祠门馀只耳,梦魂先过瞿塘水。人间得丧岂偶然,可笑纷纷夸夺子。
文章自古多穷人,妙夺造化天应瞋。谩言勤苦得富贵,见弹求鸮何日真。
张罗门巷行人绝,岁晏谁怜生事拙。穷通有数勿复言,已办此心坚似铁。
愁霖十日槎生耳,寒气薄人如著水。坐对毗耶数卷书,未厌铜炉烧柏子。
区区我亦可怜人,只有无求人不瞋。虽无名字振京国,不屈未应惭子真。
冻琴壁间弦自绝,袖手深藏鸠更拙。本无流水遣谁知,此去从人讥嚼铁。
结交自惜羞馀耳,直要人情淡如水。晏婴鲍叔久已亡,嗟我欲从谁氏子。
大栟笔阵扫千人,诗成不顾俗士瞋。长歌欲夺谪仙气,短韵更逼宣城真。
尔来念我知交绝,托以不能资老拙。自笑今年锥也无,何须更觅针头铁。
石芝附石元无根,有名不载农黄文。绛囊远致自东海,谪仙为向诗中论。
谈馀得味仍遭苦,未辨终甘莫轻吐。此言要自显真心,不比繁辞较钟乳。
太丘晚交谁独深,梁溪心如百鍊金。只应异代友元礼,许国有盟今更寻。
双鱼万里将芹子,妙意难名聊寄耳。馀甘橄榄正须渠,它日忠信今悟矣。
秋阳如猎火,四顾不可避。肩舆得微阴,休此仆夫瘁。
我生道途间,岁月七之四。山林固清远,及物乃初意。
黄云堆垄亩,早稻一尺穗。所欣居者乐,未敢叹劳勚。
诏书宽逋负,豪吏不少置。民穷戒勿扰,天下适无事。
壁间得微词,语尽意有馀。摸传岂真知,无乃势所驱。
从来碧纱笼,不护寒士书。焉知题柱生,终无驷马车。
粉板会当洗,援毫聊自娱。从人分轻重,削迹今何如。
意行不知远,倚杖嚣尘外。南州风物繁,此地溪山会。
俯窥城市喧,蚁垤几成坏。只尔可忘情,未用旋吾旆。