纷纷涴耳俱宜洗,坐遣高人厌丘里。迅流早自促行舟,更有西风满江苇。
当年笔阵扫千军,今日流辈推能文。英辞谹辩洒醉墨,倏忽百变春空云。
人间万事秋毫细,轩冕傥来谁著意。身随去棹落波间,兴逐冥鸿渺天际。
三山便到蓬莱宫,卸帆海屿窥鱼龙。夜凉横笛弄明月,万顷琉璃秋色中。
有乐宁尔忧,无忧乃至乐。观身见物理,鱼乐岂子各。
万生扰为病,安静即艮药。何以适其情,已定要无虐。
江湖与此池,等是泉未涸。周旋苟得所,是处觉宽绰。
君看濒海民,兹物困剽掠。纵横堕钩网,琐细入杯杓。
谁云沧海广,游泳渺无托。乃知尺泽间,所乐逾纵壑。
我家一亩宫,隙地不容凿。未能禁数罟,念此每怀怍。
陈公吏之师,养善息群恶。爱民以及鱼,退念此盘礴。
鱼亦喜公来,出没供笑谑。当年濠上游,天籁纷酬酢。
昭琴既不鼓,应问两俱错。贤哉郑国侨,一物心无著。
但信悠然语,未悟已投镬。悬知此鱼烹,不羡波间跃。
谁当较异同,我亦无今昨。
龟山绝壑蟠豫章,秀干往往参天长。十年收拾多散亡,只有太白追蟾光。
知君所得不可详,宴坐镡溪名益彰。独尝为我露其铓,尽扫杨墨挥韩庄。
迩来黄面稍侵疆,剑藏于室矢在房。分将肌肉剜为疮,犹说道心乃平常。
我欲从之挹馀芳,竟坐此传乖所望。新诗谩说陋汉唐,直以未画穷羲皇。
岂知籓篱不自防,欲举万目谁为纲。况彼桀骜非勤王,安用援手登之堂。
爱君骏足如飞黄,一空冀北无留良。四蹄雷雹方腾骧,肯如驽马徒争强。
价微良易酬,器博无近用。骐骥非良乐,万里谁能控。
萧王汉中兴,四海倚为重。谁为渊驱鱼,一呼百万众。
妙算环无端,奇功射必中。忘机谅未能,岂数汉阴瓮。
故人钩尚直,倦作仪韶凤。应无万牛力,负此丘山栋。
羊裘又独往,苦语馀嘲弄。至今卖菜言,空记当时梦。
霜风卷地号,达晓不成雨。游云乍蔽亏,朝日翳复吐。
衢梁三日行,去往迷处所。茅檐得小休,蔬饭不能举。
所嗟兵火馀,白骨莽无主。邻邦岁又恶,贾饭逐婺女。
遏籴彼何忍,楚越视心膂。况欲贼取之,不救沟壑苦。
生逢尧舜代,短袖不容舞。空馀卫物心,持此欲谁语。
故人幕中杰,筹画多所补。朝誉竞推先,丘壑终自许。
平生陈琳檄,解使头风愈。容我七子间,泛爱果轻与。
此生听造物,未能狙公芧。牧羊或可息,抱关亦易处。
要以一溉勤,聊润汉阴圃。
溪山有底好,适契贫士欲。敢论生不侯,但喜梦非仆。
千秋钓台水,不濯市朝足。而我独何人,得寓尘埃目。
携筇纵朝步,初日穿林麓。西风扶两腋,一举千里鹄。
东窥夫差国,繁华混真俗。浊流驾颓波,一往不可复。
之子居其间,嗜古追前躅。为寄无弦琴,一和郢中曲。
人闲得安眠,梦断了无欲。那思趋朝士,一马百夫仆。
况闻稻苗盛,昨夜新雨足。一饱如可期,吾事岂多目。
盆山郁葱茜,酌水周其麓。照我本来面,真白非浴鹄。
故应此间住,却扫便违俗。超然寂照中,无往亦非复。
百年只尔是,行矣毋踯躅。区区欲何为,世路羊肠曲。
凝师八字源则丰,乐天说偈流无穷。山谷眼明如日中,落笔惊电驰蛟龙。
谁其得之建溪翁,取人所弃岂俗同。搜奇抉怪晋馀风,嫉邪愤世发上冲。
自我观之案两重,巧偷豪夺愿不逢。好语传播人所攻,斯言有味当见容。
西堂偶尔头痛,首座从来脚跛。堂头更自默默,客来一场懡㦬。
赵州不出三门,净名坚卧一榻。我来堂下便回,此间有问有答。