部伍亭前归路,凤凰山下萧斋。我自无聊不住,君如有兴重来。
世路红尘可厌,人情白首如新。便可闭门端坐,不须开眼看人。
剑水庭闱底处,苕溪水月弥深。绿草年年离恨,白云日日归心。
点点榆钱委砌,冥冥柳絮穿帘。日暖野禽争食,纷纶忽堕危檐。
门外莺惊短梦,窗间雨送清寒。亦有惜春情绪,分明不奈花残。
是渠白芽,聚为黑块。方讶墨坚,复如粉碎。生灭灭已,元非内外。
说性说形,又说一味。急点一杯,扶居士醉。
仰止万仞高,巍巍插天碧。端如仁者静,妙处畴能识。
妫之后,封于兹。出我车,济乎沂。龙得雨,燕始归。一投匕,遂拂衣。
忠州孙,见者思。发一笑,译其辞。
未下钤锤墨如漆,已入筛罗白如雪。从来黑白不相融,吸尽方知了无别。
老龙过我睡初醒,为破云腴同一啜。舌根回味只自知,放盏相看欲何说。
季子观周乐,妙意传青简。诸孙拾其遗,破具前人眼。
新诗如珠璧,字字无可拣。故应意有馀,不但音睍睆。
念昔我方壮,意轻三子撰。自闻歌白雪,欲和色先赧。
中间各流落,念子忘寝馔。阻寻千里盟,未卜一笑莞。
书来得佳句,奇字富瑟僩。推先情已厚,感旧涕应潸。
周宣致中兴,土宇日益昄。肤使尽苏张,九合宁须轏。
天才必有用,造物岂徒产。椽笔傥容挥,斗印定当绾。
既去却须来,毋绝汉中栈。