世事应如梦,胡川又复过。古今陈迹少,高下断崖多。
识路寻遗骨,占风验老驼。夷人称瀚海,平地有烟波。
饭炊云子邑相兼,不用匙翻手自拈。汉使岂徒营口腹,肯教点染玉纤纤。
加趺坐地受朝参,贵贱相逢道撒蓝。不解低头施揖让,谁知屈膝拜三三。
巍巍金壁瓮高台,窗户玲珑八面开。阵阵皇风吹箫幕,飘飘爽气自天来。
桃李花开日载阳,流沙河浅水如汤。无端昨夜西风急,尽捲波涛上小岗。
一片青烟一片红,炎炎气焰欲烧空。春光未半浑如夏,谁道西方有祝融。
楚水秦川过几重,柳中城里遇春风。花凝红杏胭脂浅,酒压葡萄琥珀浓。
古塞老山晴见雪,孤村僧舍暮闻钟。羌酋举首遵声教,万国车书一大同。
沙河二水交流中,天设危城水上头。断壁悬崖多险要,荒台废址几春秋。
羌儿走马应辞苦,胡女逢人不解羞。使节直从西域去,岸花堤草莫相留。
路出榆关几十程,诏书今到土番城。九重雨露沾夷狄,一统山河属大明。
天上遥瞻黄道日,人间近识少微星。姓名不勒阴山石,愿积微勋照汗青。
高昌旧治月氏西,城郭萧条市肆稀。遗迹尚存唐制度,居人争睹汉宫仪。
梵宫零落留金像,神道荒凉卧石碑。征马不知风土异,隔花犹自向人嘶。