晋地素瘠埆,所忧冬气差。明神享其诚,瑞霰飘为花。
轻丝瞥已没,散漫扑水涯。大片殊易积,彷佛填丘窊。
饥鹰健欲击,伏虎冻不拿。北响少鸣雁,南飞绝惊鸦。
肃然天地中,靡闻一声哗。楼观动晓色,江湖压晴沙。
度曲宜鼓琴,卷叶难吹笳。顾此勤敛俗,趋时务耕畬。
三冬苟失望,二麦将不芽。造化善从欲,沾滋罔遗遐。
须为盈尺喜,勿兴祁寒嗟。清威俨开府,和气方当衙。
馀润匝千里,欢声同一家。天人报应间,其速如驰车。
我公心在民,致祷诚乃加。康衢有歌咏,继者惭馀哇。
可喜公居近白云,眼前尘事少纷纷。纱橱竹簟偏宜睡,五月庭除不聚蚊。
少年从君游,于今已头白。逡巡三十载,光景如昨日。
追怀当时事,感慨横胸臆。贤侯在泮水,多士凡数百。
探道先渊源,学文重气格。君常露华采,流品推第一。
西南有豪俊,自此贵名出。天池可直上,中减扶摇力。
不免逐鹪鹩,抢榆暂栖息。北窗换五斗,轻重固不敌。
况当念赤子,安忍负愧色。归来林下泉,屡把尘衣涤。
南溟徒尔慕,腐鼠莫我嚇。清樽及黄卷,两与圣贤觌。
伊予最不肖,厚幸蒙贲饰。归田尚无计,苟禄惟自责。
因循得瘖病,放荡成笑疾。持此答长谣,惭无双白璧。
羽卫森然翠辇平,仰瞻天步出西清。月行青道夜如昼,春入皇州花满城。
三五良辰传盛观,九重归路沸欢声。君王已向龙楼望,喜奉慈颜酒数行。
东风将暖不鸣条,霁景曈曈薄雾销。五队绣衣华广陌,一声天跸振层霄。
清尘少拂鸾旗动,紫气长随凤盖飘。向晚都人相与语,更誇明日似今朝。
乘閒极望兴悠哉,远眼宜于此处开。危磴直穿修竹径,虚窗深占白云堆。
江湖有景侵平野,栋宇何年倚巨材。自是登高乃能赋,谁嗟古往与今来。
巘溜涓涓在目前,更开馀地助宾筵。方池可鉴无深浅,樽酒相逢有圣贤。
每为野情贪胜概,暂凭清味涤尘缘。何时学得琴书趣,一写林间石上泉。
京洛前年困客尘,孤舟今去楚江滨。位无高下在行己,邑有政刑宜福民。
人子欢心怜白发,壮夫幽抱感青春。弦歌已治庭闱乐,休说穷通问大钧。
曾把丛蓍叩大钧,少逢升渐屡逢屯。平生道在惟藏器,今日途穷耻问津。
万事感怀归白发,九衢欺客是红尘。何须便作林泉计,未必文章误此身。
莫听滩前涨水声,少迟樽酒话平生。堪嘉祁老初辞位,却笑樊须欲问耕。
落日望君三舍远,西风惠我一襟清。江流自在悠哉兴,得得回船十里行。