新辟王通讲学庐,许分徐福逸篇书。舳舻转海无消息,孛彗经天有扫除。
万里共传封事上,百年休悔树人疏。自惭冷坐河汾席,将相终思为国储。
我作罗浮游,如得名画读。初为水墨山,浑浑元气足。
纯作披麻皴,远未辨单复。安知一皴间,饶有万包蓄。
舆行山渐近,如画忽易幅。界划绚金碧,渲染间青绿。
易为著色画,光彩炫吾目。灵奇本天质,神理何醲郁?
伟哉造化工,绘此饷眼福。
理废锄荒花自栽,阴晴梅气长阶苔。官闲座客谈诗集,吏散园丁取事回。
把酒喜逢江月满,传笺忙逐岭云开。凭君莫话沧桑劫,横槊雄心百感来。
官思何如归思浓,采芝翁健免扶筇。轻装只载华亭鹤,未看北山堂外松。
啄屋乌多燕子稀,黑云如墨压城围。寻常百姓无家别,不独乌衣巷已非。
多时放牧出天閒,边事无功马自閒。杨柳千条溪一曲,可怜神骏老空山。
看云不作狄梁公,屈身几以牝朝终。看云不作杜陵翁,许身稷契仍诗穷。
男儿生果抱雄志,眼光到处古人避。我所思兮大海南,岛上看云有奇士。
丹青貌形不貌神,茫茫四海谁写真。直取乾坤万古眼,写入一气相氲氤。
阳云出冬阴云夏,鲁马赵牛物交化。置身云外看云中,云之君兮纷来下。
眼前所见云非云,中有看者精神存。古今万事云变灭,嗟哉郁郁何纷纷!
不见卿云峦缦色,但见浮云蔽西北。坐令下士怀百忧,高天无青日不白。
平生长剑空倚天,未能划断云连绵。亦知阴霾势非久,其奈勃郁当吾前。
登高丘兮望远海,八表停云有人在。世间难得吉祥云,望气空怜成五采。
九渊沉沉蛰者龙,云兮虽起当谁从?雷霆收声电收影,眼见闭塞将成冬。
天地心留画图里,云生海山吸海水。淋漓元气大九州,霖雨苍生卧龙起。
早闻声价重龙门,一疏轰传叩九阍。吾辈当为天下计,此才岂藉特科尊!
愁边在陆龙蛇起,梦里当关虎豹蹲。诵罢高文鸡喔喔,何时对舞共刘琨!
高踞仙城最上头,万方多难此登楼。金汤空抱筹边略,觞咏难消吊古愁。
绝岛风尘狮海暮,大江云树虎门秋。苍茫自洒英雄泪,不为凭阑忆故侯。
天上何曾可寄愁,逍遥聊学漆园游。云山北向迷三晋,禾黍东迁痛二周。
漠漠虫沙仙脱劫,冥冥龙夜客哀秋。荒鸡风雨无人语,四海当时一子由。