老屋三分水,危楼一道虹。不妨官舍乐,略与故园同。
榕叶喧秋雨,荷花韵晓风。南来筹所得,但觉避权工。
黄田山下寒飙肃,白发老妪当道哭。问妪何事何愁蹙?
妪言有儿昨伐木,遇虎于山饱虎腹。兹山往昔安樵牧,年来有虎伤人畜。
啸侣呼群食而宿,狼藉满山飞血肉。犬豕未能餍所欲,近村噬人今五六。
谈者色变谁能逐?空山辗转穷无告,残年自悲成老独。
嗟哉妪悲良足悲,惜尔不遇陈公网鳄时!鳄杀儿,诉公知,公杀鳄,偿孤儿,鳄且可杀,虎何能为?
妪乎!今则将安之?妪悲妪徒悲,不如勿悲妪且归。
妪若不归虎将来,寒云黯黯白日颓。
遥怜驻马望千门,人在江南黄叶村。鼠璞殊方名未定,蚊雷竟夕语何喧!
心关国粹谋兴学,目笑时流说重魂。庚子陈经拜宣圣,尊王遗义故应存。
路转青林石磴悬,佛厨岩腹起苍烟。满庭花影茶笙响,来品罗浮第一泉。
漠漠南云倦眼开,十年三度此登台。地随落日天边尽,人共秋潮海上来。
木石尚留仙佛气,江山不称霸王才。倚阑欲遣茫茫感,更向何人借酒杯!
开岁倏及旬,春风互寒暄。兹晨发游兴,微雨开朝暾。
东行度浮桥,已见江水浑。长堤带小市,下有农家村。
箫鼓春迎神,乡乐何喧喧!新麦早被陇,寒蔬犹满园。
夙识田舍翁,自往款其门。登堂见遗象,衣冠古而尊。
云是翁远祖,环村多诸孙。丹青虽黯敝,典型固犹存。
主人喜客至,开轩陈清樽。春酒既已佳,乡礼亦不繁。
扰扰薄俗中,尚觉古处敦。刊遗市朝事,同作农圃言。
淹留遂永日,归去将黄昏。
冷落山斋运甓身,天门八翼梦无因。西风吹起神州恨,麈尾清谈大有人。
明日又新年,愁心隔海天。空山寒雨里,相对不成眠。
唐山流寓话巢痕,潮惠漳泉齿最繁。二百年来蕃衍后,寄生小草已深根。
将军衣锦忽连营,夜妙霞光照赤城。纵露英华关艳福,岂容小草敢齐名?
觞花合启红云宴,倚树如挥赤羽兵。我正山中敛文采,相看奇气顿纵横。