剑叶萎蕤千仞冈,文琴声断到今藏。洞天供养难为俗,香国逃名不愿王。
高士在山饶远志,佳人绝代抱幽芳。九州地尽灵根露,早合寒薇共首阳。
尔鸣亦云善,尔操亦可嘉。心肝尔全无,老作两头蛇。
扶桑日出海云开,来访琅琊刻石台。北徙河流关王气,东封泰岱忆雄才。
少年结客黄金尽,方士求仙白骨灰。极目青齐平野阔,莫教形势失登莱。
烈烈南风沙扑天,武陵安稳种仙田。桃花流水无今古,閒过苍鹅出地年。
海上仙襦解绛罗,名园取次遍蒐罗。满前姬侍皆佳丽,持较文山艳福多。
荒村独树老夫家,九月东篱菊未花。金石自应求上药,河山原不阻飞车。
禦寒岂合裘仍典,谋醉何妨酒偶赊!未解长安西笑乐,薜萝门外是天涯。
苦忆江南柳,秋条近若何。西风怀抱恶,故国别离多。
黄叶还乡梦,红牙晓岸歌。小星光自好,惆怅隔明河。
写影入明镜,移之尺纸间。明镜无遁形,难得山真颜。
而况尺幅纸,欲写四面山。山中有吾庐,更有山中田。
尝脔知大烹,见羽知吉光。但写一角山,吾庐山之阳。
溪泉何汤汤!树石何苍苍!山尽补以云,中有无尽藏。
鸿灵春北归,归飞不失群。天生此羽翼,太息世强分。
我家深山中,聊用谢世纷。吾弟各异才,出作同习勤。
荷锄影相随,伐木声相闻。向晦入晏息,一灯夜论文。
微言绎圣牒,奥语搜皇坟。琅琅金石声,遥出山中云。
因之虽乱离,其乐仍欣欣。有兄独远出,踪迹隔虏氛。
东风万里来,同念仓海君。
噫嘻乎嗟哉!魔风夜扇大海水,妖鸟西飞金两翅,飞啄群龙龙半死。
神龙不死何时起,金仙铅泪流不止。此劫茫茫古无似,不数汉家燕啄矢。
谁为铸剑歼厥妖?当代吾思欧冶子。于时日蚀团黄月华紫,乃采天精抉地髓。
天帝下观万灵侍,雷公、电母、风伯、雨师听驱使。祥金跃出洪炉里,铸成双剑神无比。
昆崙为砺沃礁砥,陆斩虎狮水剧兕。妖鸟哀号张大嘴,群魔乞命等羊豕。
一挥再挥试神技,乃使五洋沉军舰、六洲平战垒。
于是天地乃清宁,璧合二仪珠五纬。告太平者有太史,一统之朝古无此。
神剑依然发刃始,老我不才称剑士,布衣长揖归田里。
噫嘻乎嗟哉!当代吾思欧冶子。