李唐遭百六,边事失经营。大氏十传世,辽人久弄兵。
战场春草瘦,戍垒墓烟平。今日归皇化,居民自乐生。
富贵刹那顷,兴亡瞬息中。当年秦女第,浩劫梵王宫。
翠阁铅华歇,朱门锦绣空。给园与祇树,千古共高风。
漏尽钟鸣谁执咎,望轻责重难为功。老蚕无地可作茧,惊雁见月思伤弓。
言忠政恐祝三佞,句好岂辞黄九穷。吾非匏瓜能不食,朝暮喜怒从狙公。
劳生汨没海浮粟,薄宦飘零风转蓬。我昔按囚之汶上,君今持节出辽东。
分携遽尔阅三岁,相对索然成两翁。健羡归鞍趁重九,黄花手撚寿杯中。
阿育浮图古道场,最宜花竹暗禅房。影侵罗什翻经席,香散生公说法堂。
飞节芝丰轻岁月,辟寒金瘦傲风霜。他年远社归吾老,为我须留漉酒囊。
不悟维摩其病,却将天女相猜。要识本来面目,化身金粟如来。
爆竹庭前,树桃门右。香汤□浴罢,五更后。高烧银烛,瑞烟喷金兽。
萱堂次第、了相为寿。
改岁宜新、应时纳祐。从今诸事愿、胜如旧。人生强健,喜一年入手。
休辞最后、饮酴酥酒。
岩秀不随桃李伴。国香未许幽兰换。小睡最宜醒鼻观。
檐月转。紫云娘拥青罗扇。
半世庐山清梦断。天涯邂逅春风面。茗椀不来羞自荐。
空恋恋。野芹炙背谁能献。
材家瓦研伏灵龟,意谓天产非人为。足趺首尾如欲动,盖画八卦从庖牺。
刳肠贮水濡毛锥,削背如砥磨玄圭。中边俯仰皆中规,十手对面宁容迟。
得非匠氏中野观坏碑,揉泥想像得意生新奇。我知此物虽异制,其所由来非近世。
陶泓乃祖尔苗裔,中表罗文尔其弟。何不捧玉堂阁老金莲底,夜草麻辞拜房魏。
又不随春房场屋集计吏,衡石低昂较才艺。胡为流落沙漠之穷乡,何异越人章甫逐臭之都梁。
苟不覆酱瓿,将支折脚之木床,惜也不为世用而令人悲伤。
嗟予与汝兮,此生龃龉。虽欲自效兮,不知其所。明日启行,则吾将以佩刀易汝。
径携以归要,注虫虾于环堵。砚兮砚兮,行当渡辽鼓枻于洪波。
汝勿念枯鱼之过河。倏然踊跃兮,如陶壁之飞梭。
回首眷眷兮,蹴蹋于蛟鼍。使予瞻望不及兮,涕泗滂沱。
呜呼汝转弃予兮,予将如何。
平生便静今衰老,黄雀傍檐嫌啅噪。忽闻燕语绝可怜,亟出披衣任颠倒。
呢喃似说经岁别,念我穷愁加慰劳。飞云轩在容借不,故里故园聊一到。
不然为我达一信,问讯平安却相报。黎明与汝当远别,汝可低头听吾告。
稻粱多处足罗网,闭口忍饥无抵冒。芹泥深垒要安稳,艾叶傥来休急躁。
明年按部定经此,与汝相期永为好。临行叮嘱主人翁,千万莫将天物暴。