春阴易成雨,客病不禁寒。
又与梅花别,无因一倚栏。
药里关心百不知,可怜笔砚锁蛛丝。
倒壶犹有暮春酒,开卷遂无初夏诗。
户外逢人惊隔阔,灯前顾影叹支离。
痴顽未伏常愁卧,鼓缶长谣乐圣时。
松阴系马启朱扉,粔籹青红正此时。
守墓万家犹有日,及亲三釜永无期。
诗成谩写天涯感,泪尽何由地下知。
富贵贱贫俱有恨,此生长废蓼莪诗。
时雨及芒种,四野皆插秧。
家家麦饭美,处处菱歌长。
老我成惰农,永日付竹床。
衰发短不栉,爱此一雨凉。
庭木集奇声,架藤发幽香。
莺衣湿不去,劝我持一觞。
即今幸无事,际海皆农桑;野老固不穷,击壤歌虞唐。
京尘相值各匆忙,谁信闲人日月长?争叶蚕饥闹风雨,趁虚茶嬾斗旗枪。
林中晚笋供厨美,庭下新桐覆井凉。
堪笑山家太早计,已陈竹几与藤床。
四月二十八日作又行遍人间病不禁,四月欲尽五月初,九十未及八十余。
开口何曾谈世事,收身且复爱吾庐。
晨起披衣出草堂,轩窗已自喜微凉。
余春只有二三日,烂醉恨无千百场。
芳草自随征路远,游丝不及客愁长。
残红一片无寻处,分付年华与蜜房。
湖上新春柳,摇摇欲唤人。
多情今夜雨,先洗马蹄尘。
药炉茶灶淡生涯,听雨犹能惜物华。
蘸岸顿添三尺水,沾泥不贷一城花。
闲摩病眼开书卷,时傍危栏弄钓车。
稚子孤行八千里,喜闻炊熟可还家。
江头一夜雨,晓路无新花。
我今为陈人,感此重叹嗟。
羲和挟两曜,疾走不可遮。
古今俛仰间,那暇惜物华。
疏点空阶雨,长明古殿灯。
庐山岑寂夜,我是定中僧。