玄冥行令肃冰霜,墙角疏梅特地芳。
屑玉定烦修月户,堆金难买破天荒。
了知一气环无尽,坐笑千林冻欲僵。
力量世间谁得似,挽回岁律放春阳。
展开阅读全文
桃李擅春事,酴醾为之殿。
岂不欲周旋,过日如掣电。
大风连三日,吹尽无余片。
留之岂有策,伫立情眷眷。
空令肠九回,竟欠语一转。
流年付芳草,樽酒孤胜践。
莺声入碧云,帘影满深院。
消摇绿阴间,风流属团扇。
月地云阶暗断肠,知心谁解赏孤芳。
相逢只怪影亦好,归去始惊身染香。
渡口耐寒窥净绿,桥边凝怨立昏黄。
与卿俱是江南客,剩欲尊前说故乡。
广寒官中第一仙,情深不碍韵超然。
劝君莫作儿女态,但向花前倾玉船。
山杏溪桃次第开,狂风正用此时来。
未妨老子凭栏兴,满地残红点绿苔。
家是江南友是兰,水边月底怯新寒。
画图省识惊春早,玉笛孤吹怨夜残。
冷淡合教闲处著,清臞难遣俗人看。
相逢剩作樽前恨,索笑情怀老渐阑。
展开阅读全文
冰崖雪谷木未芽,造物破荒开此花。
神全形枯近有道,意庄色正知无邪。
高坚政要饱忧患,放弃何遽愁荒遐。
移根上苑亦过计,竹篱茅屋真吾家。
平生自嫌亦自许,妙处可识不可夸。
金樽翠杓未免俗,篝火为试江南茶。
造物作梅花,毫发无遗恨。
楚人称芳兰,细看终不近。
江上梅花吐,山头霜月明。
摩挲古藤杖,三友可同盟。
山村梅开处处香,醉插乌巾舞道傍。
饮酒得仙陶令达,爱花欲死杜陵狂。