雪虐风饕愈凛然,花中气节最高坚。
过时自合飘零去,耻向东君更乞怜。
醉折残梅一两枝,不妨桃李自逢时。
向来冰雪凝严地,力斡春回竟是谁?
大雪纷飞,狂风怒号,苍茫大地上只有梅花敢于直面惨淡人生,傲雪独放。风雪的摧残,只能使它更加坚强,“花中气节最高坚”是诗人发自内心的赞叹。更可贵的是,它无意苦争春,待到山花烂漫时,决不留恋枝头,更不会向东君低下高贵的头颅乞怜偷生。风萧萧兮易水寒,壮士一去不复还。高歌一曲飘零去,自留春意在人间。
南浮七泽吊沉湘,西泝三巴掠夜郎。
自信前缘与人薄,每求宽地寄吾狂。
雪山水作中味,蒙顶茶如正焙香。
傥有把茅端可老,不须辛苦念还乡。
冉冉年华过上元,梅花如雪照江村。
云归翠窦初收雨,人清怕寒嬾出门。
香烬已残炉未冷,客谈方剧酒重温。
尚嫌尘境妨幽致,过埭船声暮正喧。
滔天来洚水,震瓦战昆阳。
此敌犹能御,春寒不可当。
云里溪头已占春,小园又试晚妆新。
放翁老去风情在,恼得梅花醉似人。
棹边蘸岸挼蓝水,篷外横空破墨山。
更著滩头一行鹭,此身真在画图间。
绿波画桨浣花船,清簟疏帘角黍筵。
一幅葛巾林下客,百壶春酒饮中仙。
散怀丝管繁华地,寄傲江湖浩荡天。
浮世升沉何足计,丹成碧落珥貂蝉。
耐辱推颓百不能,居然老病住庵僧。
流年速似一弹指,更事多於三折肱。
庭树影中闻夜汲,邻机声里对寒灯。
沈诗任笔俱忘尽,酒户新来却少增。
偶向人间脱骇机,玉池中夜自生肥。
据鞍马援虽堪笑,强饭廉颇亦未非。
道貌安能希睟盎?世缘但可付猗违。
它年不死君须记,曾在天津看落晖。
苎萝山下越溪女,戏作长安时世妆。
白白朱朱虽小异,断知不是百花香。