郁蒸作不解,风雨来有信,岂惟窗户清,更喜草木润。
简编既陈前,灯火亦可近。
跂予望圣贤,倾河洗骄吝。
扶衰幸未死,吾道其少进。
安得平生欢,怀抱为君尽?
山村今年晚禾旱,奏下民租蠲太半;水村雨足米狼戾,也放三分慰民意。
看榜归来迭歌舞,共喜清平好官府。
老翁犹记军兴时,汝辈少年那得知!
贯花签帙压车辕,惟子穷探到本源。
听法鬼神环尘尾,质疑英俊集龙门。
孤舟此日轻为别,尺素何时远见存?坐想文殊对摩诘,高谈无碍九河翻。
春晚气始和,微云淡朝阳,开轩面小庭,露渍蔷薇香。
游丝卷欲尽,忽复百尺长;而我正遗事,枕藉书一床。
谗波虽稽天,未遽妨人狂。
惟当倾绿酒,莫待熟黄粱。
浪迹天台一梦中,距今四十五秋风。
胜游回首似昨日,衰病侵人成老翁。
圣寺参差石桥外,仙蓬缥缈玉霄东。
因君又动青鞋兴,目断千峰翠倚空。
世事如海沙,巧历不能数。
身居忧患中,殆若堕阱虎;又如住败屋,岌岌日撑拄,中夜风雨至,摧压固其所。
孰能知其然?徙义以为主。
要于一念间,不敢欺仰俯。
兢兢日三省,宁可自莽卤?君看昔先师,乃媿不若禹。
忍睡出坐衙,扶病起觞客。
本来世味薄,况复酒户迮。
谵谆时强语,嵬昂已颓帻。
烧烛不盈寸,归卧弄书册。
我来未获稻,客里今食麦。
怅望稽山云,飞去无六翮。
有道真为万物宗,巉然使我叹犹龙。
晨鸡底事惊残梦,一夕清谈恨未终!
霜信催寒力尚微,邮亭系马旋添衣。
平郊极目冬耕遍,小妇篸花晚饷归。
孤宦每随征雁远,故人已似晓星稀。
上书自效真须猛,菰正堪炊蟹正肥。
忍病停朝药,捐书省夜灯。
都门下第客,山寺退居僧。
天每临幽隐,人何与废兴?能轻马千驷,肯慕稷三升!