蜀道本是蚕丛域,古来元不通中国。秦帝金牛计太奇,五丁费尽开山力。
鬼斧神功山为开,悬崖绝壁真奇哉。滟滪瞿塘水势猛,波流日夜声喧豗。
中有畏途称剑阁,羊肠鸟道山形恶。天梯石栈度偏难,鬼见为愁蛇为却。
猿狖呼群接臂行,山魈野魅作人声。愁云惨淡日无色,行人此际难为情。
蜀道之难已如此,临邛险恶尤无比。风俗由来似吐番,州城半绕平羌水。
君家伯氏贤大夫,五马蹀躞专城居。几度经过九折阪,宁为叱驭无回车。
闽蜀山川何隔越,寻兄万里堪愁绝。匕首长飞象耳云,马头几看峨眉月。
于今西北正烽烟,羌笛胡笳听惨然。中宵起坐肠空断,客路思家泪欲连。
蜀道之难应莫叹,长途惟有加餐饭。鹡鸰原上正相思,劝君休起乡关恨。
老夫元是良家子,少年流落戎行里。能将一剑净烟尘,几入重围身不死。
累累金印肘间悬,塞上驰驱五十年。已羡功勋载盟府,久看姓字书燕然。
一朝谢病归岩壑,门外萧条可罗雀。身经百战未龙钟,犹向人前誇矍铄。
宝剑年多锋锷销,枥中老骥鸣萧萧。戎衣挂壁成尘土,旧日红旗颜色凋。
一自投閒经几载,请缨壮志还应在。遥望沙场愿裹尸,犹思铜柱标炎海。
锋镝今年去备边,连营烽火通甘泉。多少材官俱束手,无人贾勇能登先。
将军闻此气勃勃,目眦裂尽冠冲发。便往投书献至尊,雄心誓欲探虎窟。
据鞍顾盼出辕门,垂老还堪报主恩。但令此去清沙漠,不管金鎗臂上痕。
一别家山万里长,多年白骨委沙场。游魂已逐边尘散,空有高台筑望乡。
春风散藻景,山水动微暄。桂棹泛兰渚,摇摇过前川。
汀花媚幽壑,岸柳垂轻湍。环洲屡回复,杂树何缤纷。
微波生镜湖,疏钟来云门。扬帆意超忽,溯流情孤鶱。
逆楫芰荷脆,随波兰芷繁。和风驻瑶瑟,落日沉金尊。
山川缅如故,畴昔谁能存。佳境岂易觌,幽怀愿无谖。
莺花三月出燕关,千里家乡几日还。今夜月明天似水,梦魂先到武夷山。
一片关山月,悲欢望不同。穹庐光照海,沙碛影连空。
轮满开秦镜,弦斜倚汉弓。年年三五夜,魂断玉楼中。
从来轩冕泪,不滴芰荷衣。独有今朝别,使君先泪挥。
地偏愁会隔,天阔恐书稀。望望车尘远,人人哽咽归。
残露侵罗袂,深宫漏正长。萤光随月影,点点过昭阳。
一别经圆缺,三秋望转明。蛾眉今夕影,鸾镜旧时情。
貌逐清辉减,愁随素魄生。关山千里隔,何处照盈盈。
闻说佳人此坠楼,青山长在水长流。明珠已与珊瑚碎,尚有香魂夜出游。