桃花千树绕江干,花里幽居日考槃。曲径开时供鹿卧,方书抄就借人看。
一春草绿蓬门静,半夜云生药杵寒。闻说延年有真诀,相逢先乞九还丹。
一从闭深宫,不复徵歌舞。
房中今夜声,是妾当年谱。
海国秋高一雁轻,题书千里见交情。鹿门君已逃踪迹,鹤市谁能识姓名。
玄草谩忧瓿上覆,彩花长向笔中生。浅才何敢当皇甫,欲序三都愧未成。
衔哀送汝出江关,满路悲风损别颜。此日素车驱白马,几时黄绢勒青山。
梦回草色离肠断,身着麻衣血泪斑。怜我双眸枯欲尽,不堪分手更潺湲。
老夫元是良家子,少年流落戎行里。能将一剑净烟尘,几入重围身不死。
累累金印肘间悬,塞上驰驱五十年。已羡功勋载盟府,久看姓字书燕然。
一朝谢病归岩壑,门外萧条可罗雀。身经百战未龙钟,犹向人前誇矍铄。
宝剑年多锋锷销,枥中老骥鸣萧萧。戎衣挂壁成尘土,旧日红旗颜色凋。
一自投閒经几载,请缨壮志还应在。遥望沙场愿裹尸,犹思铜柱标炎海。
锋镝今年去备边,连营烽火通甘泉。多少材官俱束手,无人贾勇能登先。
将军闻此气勃勃,目眦裂尽冠冲发。便往投书献至尊,雄心誓欲探虎窟。
据鞍顾盼出辕门,垂老还堪报主恩。但令此去清沙漠,不管金鎗臂上痕。
三叠骊歌绕翠微,凉风初动叶初飞。尊倾大将葡萄酒,泪湿穷交薜荔衣。
自信青山盟尚在,空怜白社客全稀。清泠台上频回首,目断燕云一雁归。
铁衣曾典羽林兵,又握铜符海上行。此日八蛮传露布,同时诸将拜霓旌。
臂开鹊血弓流影,腰泣龙魂剑有声。见说辕门容揖客,可能前箸借书生。
佛火悬青嶂,钟声下翠微。萧萧风雪夜,犹有一僧归。
两人市中相耳语,欲报深雠谁敢去。壮士闻之气郁陶,平生侠烈同荆高。
发上指冠泪如雨,借问君雠在何许。一剑朝辞都市傍,素车直指邯郸路。
刺杀雠人函首归,争看颈血犹沾衣。主人欲奉千金报,问以姓名终不告。
辞君跃马出都门,君但报雠毋报恩。
相违虽不远,相送亦应难。宝剑脱为赠,瑶琴何处弹。
行装三伏雨,孤棹百重滩。想到家林日,犹怀荔子丹。