白门京阙旧山川,朱雀乌衣夕照边。百代荒陵崩夜雨,六朝遗殿锁秋烟。
胭脂岁久销宫井,苔藓春深绣御筵。往事凄凉无限泪,伤心最是建文年。
冰肌皓魄红罗襦,郁金裙带悬流苏,莲舟荡漾临澄湖。
临澄湖,连臂歌,欢不来,将奈何。
佛火悬青嶂,钟声下翠微。萧萧风雪夜,犹有一僧归。
疏林落叶乱孤村,芳草萋萋满墓门。惆怅美人今不见,寒鸦栖尽又黄昏。
闽海与吴门,相隔几千里。君虽吴门居,又隔洞庭水。
不知贱子名,何由入君耳。云中有片鸿,江头足双鲤。
投来皆璚瑶,报之愧兰芷。临风怀美人,感叹胡能已。
莺花三月出燕关,千里家乡几日还。今夜月明天似水,梦魂先到武夷山。
北望京华去路赊,法星长照使君槎。一官佐郡来分竹,三载王程正及瓜。
匹马夜嘶燕市月,新莺春啭上林花。天朝正待平反疏,父老前途不用遮。
吟咏随真性,行藏听自然。因穷閒半世,托病谢诸缘。
乞字人催债,脩琴铺索钱。辛勤犹一事,洗砚竹根边。
脩竹夹篮舆,岚光欲染裾。小桥流水急,古路冻云疏。
村屋乘冬结,山田隔岁锄。空林闻犬吠,不异武陵居。
兰舟容与过横塘,步摇惊起双鸳鸯,罗裙带湿生浓香。
生浓香,红汗滴,坐中流,奏龙笛。