居闲本可乐,闲久复难度。此心苟无著,永日未易暮。
平生有习气,但对黄卷语。诗书与博弈,等是忘闲具。
不如观此心,安用徒劳苦。湛然返灵源,当求无所住。
能琴何必弦,便晓琴中趣。学道何所得,知迷即真悟。
尝观指非月,要似足忘屦。归吾无所归,兹焉定归处。
西湖跬可至,不畏城闉阻。芒鞋与竹杖,穿泥未为苦。
清波暗萍藻,中无芙蕖吐。骤雨真可人,新荷亦掀舞。
杜陵有佳句,久旱雨亦好。从教怨行旅,颇觉慰父老。
我似广文贫,饱食平生少。忍饥山泽儒,未易窥三岛。
柴门似郊居,烟草碧萋茜。君能慰幽独,数面情已眷。
山雨洗茅屋,耳目清如浣。凭君发妙语,笔有书万卷。
展开阅读全文
伯祖昔为郎,出乘使者轓。德星照东蜀,遗爱及后昆。
登车问民瘼,手拊创痍痕。遂使吾蜀人,不知狱吏尊。
迢迢六十年,乃复见曾孙。曾孙早读书,待诏金马门。
一选文昌省,骎骎西掖垣。凛然七尺躯,云梦不足吞。
乃居严徐间,锸齿吐吻唇。青云岂不愿,局促畏短辕。
收拾五车书,归扫西山坟。平生有家学,舍鱼取熊蹯。
况兹甘棠俗,尚怀挟纩恩。上以慰慈母,一笑请平反。
下以慰父老,俯不怍九原。更酌老翁水,我为歃此言。
我公经纶手,胡为试盘根。忠言与嘉绩,有后期臧孙。
胸中五千卷,三岁不窥园。种德如川增,源深自潺湲。
遽辞承明庐,出备诸侯藩。仁风被草木,已觉棠阴繁。
此君况手植,伴公读书轩。未须劳越吟,寓目聊江村。
群豪争吐奇,和诗相劝敦。愧无峥嵘句,往继火陆浑。
猗欤丞相园,中有岁寒根。千夫屹冠剑,坐阅云来孙。
当年拥节旄,雅志在淇园。琅玕映城郭,琴筑鸣潺湲。
春笋半出林,横鞭争触藩。坐陵霜雪气,高压桃李繁。
年来王子猷,来乘刺史轩。请分一亩阴,自访三家村。
赋诗属公考,益遣交情敦。一雨饱生意,莫嫌池水浑。
我非淳于狂,君勿怖烛灭。时能啜少醴,谁为穆生设。
明窗坐弈棋,聊以寄怡悦。胜固无所争,败亦何足雪。
出门无所之,怀刺名欲灭。要求我辈人,庶缓礼法设。
城南有胜士,块坐方禅悦。不嫌来往频,相对餐毡雪。