我昔昆山锄白云,高轩访我麋鹿群。我今长洲钓明月,君复过此寂寞滨。
感君相知式相好,与君谈笑开怀抱。坐分半席白鸥沙,满目青山净如扫。
社公雨晴风作恶,村北村南花自落。劝农来往杏花村,鸡犬不惊田舍乐。
君归哦松坐松阴,我舟更入菰蒲深。钓钩无饵勿语人,但说烟波无处寻。
彭泽五株柳,清风千载馀。顾余心乃心,修名难与俱。
所以树六柳,于焉结吾庐。门前有流水,树下堪钓鱼。
我柳已成阴,岂不怀放归。人生一趋舍,世事纷万殊。
善学柳下惠,风雨慎攸居。继迹子陶子,亦曰姑徐徐。
谁其知此心,南山默如愚。
三高祠前秋水波,客来吊古悲且歌。季鹰鲁望桑梓敬,蠡也笾豆理则那。
生为越人身相越,百计谋吴吴乃灭。真忧乌喙将无情,兔死狗烹肝脑裂。
飘然携家湖海游,捧心人与同扁舟。越人誇功铸金像,于吴孰曰非仇雠。
行装重宝久弥厚,清高之风绝何有。奉尝堪笑木肠儿,忍睹荒台麋鹿走。
江风肃肃枫叶寒,扣舷折我青琅玕。灵胥怒抉海潮起,殷若雷鸣过雪滩。
我来铜驼巷,葛岭重行行。相逢话师相,皆云误苍生。
遗臭千万年,沙堤潮上横。
辇路土花碧,金门苾刍关。浮海两龙起,一去亦不还。
空遗温室树,过客犹高攀。
宝鼎移炎祚,降王赴幽都。遂令虎林人,得免马邑屠。
独怜金椀出,啼杀稽山乌。
奕奕让王宫,遥遥延陵墓。吴侬奉烝尝,春秋几霜露。
胡为后之人,无复继高步。
树头鸦舅鸣,农人起耘苗。问之何尔忙,良田莠骄骄。
去年耘较迟,草蔓全力寡。稂莠非不除,卒以害吾稼。
吾闻农人语,猛省天下事。养虎当害人,玩寇亦如此。
养竹成大林,频年竹生孙。美竹非不多,恶竹亦已繁。
群奴为洗之,往哉聆我言。美者慎勿伤,去恶必去根。
勿虞尔斧缺,勿惮尔力烦。宿莽荡无馀,清风仍满园。
忠公天下士,夙学能慎独。平生寸心赤,耿耿照黄屋。
元符引裾谏,痛甚贾生哭。上言正中宫,下言斥当轴。
直道时不容,除名窜荒服。建中及崇宁,宠辱手翻覆。
炎蒸岭南地,文章散青馥。晚岁归故山,林庄竟薶玉。
向来望佳城,郁郁暗松竹。今为禾黍区,春雨耕觳觫。
翁仲知何归,云仍困无告。嗟余佔毕生,斯文赖私淑。
愿言理侵疆,重植宰上木。愚公将移山,自谓计已熟。
精卫欲填海,可奈力不足。伤心复伤心,残碑卧荒麓。