美人木兰舟,春风挂帆去。舟轻疾如飞,可喜亦可惧。
浙江多风波,越山暗烟树。孤月照篷窗,今夜宿何处?
兰陵溪上梅花村,世居齐梁之子孙。濒溪沃壤足禾黍,教子读书深闭门。
时人笑渠生理拙,渠亦笑人多覆辙。春来乌犍一犁雨,岁晚黄精三尺雪。
有时独速舞短蓑,饭牛别作耕田歌。长安车马自尘土,奈尔濯足沧浪何。
君不见苏秦为无田负郭,平生不识耕田乐。奴颜婢膝谒诸侯,黄金载多祸随作。
君今有田兼有书,夜亲灯火朝犁锄。只恐一朝富贵逼人去,猿鹤笑人留不住。
西邻主人翁,养鹤如养客。专童供鹤料,稍慢童受责。
试问鹤何好?毛羽喜洁白。又能舞蹁跹,长鸣振金石。
客有鹤骨清,粹然含素德。穷居以诗鸣,冷面常菜色。
赋命鹤不如,可为长太息。
吴姬手执金叵罗,春风笑面生红涡。主人留客长夜饮,客拜主人持酒多。
主人沈醉客亦醉,客散扶归主人睡。残杯冷炙厨头倾,邻家儿有啼饥声。
老大无人青眼,凄凉柰尔黄花。秋来杯酌断流霞。兀对江山如画。梦里去寻东老,觉来欲唤西家。山童羞说未能赊。报道点茶来也。
时方用武我业儒,王生卖笔来吾庐。生承世业霅溪上,制笔特与常人殊。
宣城阻兵十三载,犹喜山中老㕙在。拔来秋颖带微霜,缚得铦锥含五彩。
昔年草创供玉堂,玉堂仙人云锦裳。三缣一字不易得,笔价亦与时俱昂。
莫怪年来弃如土,扫除风尘必斨斧。生今卖笔我卖文,何异适越资章甫。
呼儿亟用买一束,为我写成怀古录。
吾儿作字三叹赏,八法以之随意足。我有好音生可知,用笔将见文明时。
诸公笔谏佐明主,老我笔耕笺古诗。逝将重作毛颖传,为记频年遭薄贱。
牵联为生书姓名,字业不随陵谷变。中秋适逢酒禁开,椰瓢酌生新泼醅。
酒酣仰视月中兔,长啸一声归去来。
南山烂尽苍云根,飘风势欲倾昆崙。何物老砮作遗镞,神镵鬼削秋无痕。
沉沙不随戈戟折,太阴玄精壮冰结。五丁假手出重泉,犹带尧时九乌血。
羵羊肝胆破,尼子走折足。独有老于菟,坐啸风满谷。
猿臂将军骨已枯,苍头庐儿金仆姑,时乎时乎奈尔砮。
赤手拔鲸牙。长安早看花。竟春风、百里桑麻。柳色宫袍银束带,亲受赐,玉皇家。
鼍鼓报朝衙。桑弓挂绿蛇。拜双亲、杯捧流霞。只恐哦松哦未了,天上去,又乘槎。
松菜酒香春瓮。更有麻姑相送。日日泻流霞,添我胸中铅汞。
珍重。珍重。浮世本来如梦。
萝屋不经风破。苔径不教尘涴。鱼鼓洞仙歌,童子唱来还和。
闲坐。闲坐。窗下白云飞过。