敢云吾道大,相顾此身微。土室青镫火,柴门白版扉。
垂纶收钓具,炼石补渔矶。小艇西湖曲,延缘候汝归。
凭仗鞋尖与杖头,浮生腐骨总悠悠。
天公尽放狂风雨,不到天都死不休!
扁舟惯听浪淘声,昨天危沙今日平。
唯有江豚吹白浪,夜来还抱石头城。
江南才子杜秋诗,垂老心情故国思。
金缕歌残休怅恨,铜人泪下己多时。
龙虎新军旧羽林,八公草木气森森。
楼船荡日三江涌,石马嘶风九域阴。
扫穴金陵还地肺,埋胡紫塞慰天心。
长干女唱平辽曲,万户秋声息捣砧。
被发骑龙事渺然,栾公立社自年年。臂鹰老手还余我,伏腊鸡豚掠社钱。
三年蜀血肯销沉?我所思兮在桂林。却望苍梧量泪雨,湘江何似五湖深。
日蚀麒麟格斗余,山河两戒眇愁予。兰沧渡后无消息,且坐前潮伴子胥。
真王异姓指河山,箫鼓丛祠报赛间。咫尺灵飞催后命,红云仍押祝融班。
风轮持大地,击扬为风谣。
吹万肇邃古,赓歌畅唐姚。
朱弦泛汉魏,丽藻沿六朝。
有唐盛词赋,贞符汇元包。
百灵听驱使,万象穷锼雕。
干灯咸一光,异曲皆同调。
彼哉諓諓者,穿穴纷科条。
初盛别中晚,画地成狴牢。
妙悟掠影响。指注窥厘毫。
瓮天醯鸡覆,井月痴猿号。
化为劣诗魔,飞精入府焦。
穷老蔽蔀屋,不得瞻泬寥。
正始日以远,词苑杂莠苗。
献吉才雄骜,学杜餔醨糟。
仲默俊逸人,放言訾谢陶。
考辞竞嘈囋,怀响归浮漂。
江河久壅决,厬潏亦腾嚣。
幺弦取偏张,苦调搜啁噍。
鸟空而鼠即,厥咎为诗妖。
丧乱亦云朊,诗病不可瘳。
譬彼膏盲疾,传染非一朝。
呜呼杜与韩,万古垂斗杓。
北征南山诗,泰华争岧峣。
流传到于今,不得免傲嘲。
况乃唐后人,嗤点谁能跳。
穷子抵尺壁,冻人裂复陶。
熠耀点须弥,可为渠略标。
昌黎笑群儿,少陵诃汝曹。
嗟我老无力,掩耳任叫呶。
王君起东海,七叶光汉貂。
骐骥奋蹴踏,万马喑不骄。
识字函雅故,审乐辨箫韶。
落纸为歌诗,绛云卷青霄。
自顾骨骼马,创残卧东郊。
敢云老识路,昏忘惭招邀!
河源出星海,东流日滔滔。
谁跖巨灵掌,一手堙崩涛?
古学尚根干,流俗沸螗蜩。
伪体不别裁,何以亲风骚?
珠林既深深,玉河复迢迢。
方当剪榛楛,未可荣兰苕。
瓦釜正雷鸣,君其信所操。
勿以独角麟,媲彼万牛毛。
伊余久归佛,繙经守僧寮。
枨触为此诗,狂言放调刁。
无乃禅病发?放笔自抑搔。
起挑长明灯,忏除坐寒宵。
猎猎寒风岁逼除,柴门剥啄到双鱼。亲憎言禄催偕隐,友贱求名劝著书。
薄俗休官如物故,畏途削籍当迁除。夕阳亭下城西路,叹息何人返敝庐。
破帽青衫又一回,当筵舞袖任他猜。平生自分为人役,流俗相尊作党魁。
明日孔融应便去,当年王式悔轻来。宵来吉梦还知否,万树青山早放梅。
以尔锒铛日,追余梏拲年。词林原有叙,圜土亦推先。
泣夏怀明德,逾冬忆古贤。天涯明发思,炯炯一镫前。