烈日冰雪皎,淡烟玉虹明。谁云真珠帘,要之亦强名。
我来少踌躇,一洗尘埃清。便欲觅千斛,为压归装轻。
万境沉沉夜气严,广寒初下水晶帘。三杯强沃浇肠酒,一捻聊分暖砚盐。
已恨梅梢遭挫折,可堪风物为般添。才高柳絮虽难到,此语于今亦恶拈。
舍北湖山千叠翠,街南溪水一篙深。黄鹂也似快晴日,杨柳阴中诉好音。
一抨兰若复谁家,坐见羲和下日车。燥吻未濡莲社酒,枯肠空搅玉川茶。
摇风绿竹初翻箨,过雨红葵甚放花。得句至今频示我,安能郁郁久兹耶。
春秋有罗国,之子岂其后。
害传锦囊书,相地走淮右。
为问何所宗,此法古所授。
卜瀍与卜宅,周孔语非谬。
用能游公卿,所至术辄售。
有时过吾庐,乘间得频扣。
谈诗涉坡谷,说填本爻繇。
是名阴阳家,未可容易诟。
归欤春雨霁,飞花扑襟袖。
遥怜玉笥峰,岿然插天秀。
金尊频倒。照坐梅花清更好。春到长杨。宠拜三公入郑庄。
月城两载。千里生灵蒙惠爱。舞彻歌词。并立新妆绿带垂。
燧瑊勋业,何敢望西平。观当日,清大憝,震天声。绩其凝。追配汾阳郭,临淮李,扫妖孽,植颠仆,复疆宇,洗膻腥。堪叹中原久矣,长淮隔、胡骑纵横。问何时,风驱电扫,重见文明。宾雁宵鸣。梦初惊。念吾君复古,修攘两尽,早晚功成。岁云暮,冰腹壮,雪华零。怅神京。谁信汉家陵阙,呵护有神兵。罄寰海,重回首,镇关情。想见皇华咨度,望淮北、心曲摇旌。愿变夷用夏,荆狄是惩膺。补弊支倾。
去矣君何速,闻之我重悲。
席尘埋古鼎,书蠹入新诗。
鸿雁嗟安仰,枌榆痛莫追。
木瓜惭未报,临纸涕涟洏。
聚散时来不自由,相逢相别欲何尤。
韦皋况有三年约,陶谷端非一日谋。
残角为谁惊晓梦,远山多事惹春愁。
故园又作骊驹赋,尚幸持觞为劝留。
寒雨霏霏江上路。不见书邮,病目空凝注。沙觜尽头飞白鹭。篙师指似人来处。自笑自怜还自语。钝滞如君,只合归田去。竹屋数间环甽亩。个中自有无穷趣。