净剃霜髭展旧真,自疑容貌是前身。
僧中独守三千戒,诗里閒销七十春。
僻寺苏深人到少,故山云好梦归频。
禅斋近日谁还往,只有西垣放逐臣。
岷峨何处在目前,怳惚万里惟心田。
道人遐想对缣素,毫端亹亹生云烟。
不烦扪参更历井,坐见紫翠摩苍天。
崔嵬绝顶明积雪,崎岖幽涧萦流泉。
当时神禹导江处,随山刊木知何年。
竹斋言语妙天下,山情水思何绵绵。
想当落笔快挥扫,精神如到岷峨巅。
师诚乞诗我丐画,不然无用徒相煎。
嗟予偃伏淮南村,十年不践公侯门。
谁令金印入魂梦,平章六字承君恩。
左手人头右手印,此理未可轻易论。
丈夫盖棺事始定,擒戎会使来称藩。
争如徐子擅骚雅,笔力豪纵今文园。
杨君收印六十载,细观制作同新翻。
为言常侍故家物,其先得自南昌潘。
珠还合浦有时节,余庆未艾钟仍昆。
子今得之类摘鹊,此贶重可轻璵璠。
便当淮拟佩三印,并与文安遗子孙。
滟潭澄碧见师心,我欲穷源何处寻。
万壑松风酬夜讽,一犁花雨发春吟。
不妨契阔三年别,却得留连数日阴。
竹外小桃开也未,灵云应已久披襟。
我老不能诗,其穷类诗人。
多谢二三子,强以穷相亲。
师从何方来,过听误失真。
袖携诸公诗,丐我踵后尘。
顾我虽不能,欲辞恐师嗔。
勉作数句偈,拙恶惭无伦。
隔宿不问道,此语幼所闻。
汩没尘土中,岁晚方得君。
学道戒怠情,成功在精勤。
勤哉勤道者,取名不徒云。
别来十二秋,东游遍温鄞。
持呪动至暮,坐禅常达昕。
寸阴古所惜,君今惜余分。
兢兢穷昼夜,直欲忘斋薰。
轩昂冲天鹤,那容混难群。
我老懒成癖,见君但欢欣。
茅斋无一物,坐对柏子焚。
忽然舍我去,翩若风中云。
系国安危还故老。鹤书赴陇行当到。多谢不遗敦雅好。应信道。年高德劭如公少。
尊酒论文聊一笑。肯将苦语夸危了。落笔君房天下妙。环窈窕。清歌一曲渔家傲。
岁月漂流人易老。东郊又报春来到。梅靥柳眉还斗好。君信道。衰颜得酒重年少。
对酒邀宾同燕笑。莫教虚过芳菲了。咳唾珠玑夸笔妙。人窈窕。新声倾坐渔家傲。
叹关河在眼、孰雌雄,兴废古犹今。问中原何处,黄尘千里,远水平林。闻说讴谣思汉,人有望霓心。想垂髫戴白,泣涕盈襟。
流水高山还会,意不烦挥按,如见虞琴。□逶迟周道,四牡骤骎骎。尽诹谋询度归来,聊缓辔、岁晚雪霜深。西湖好,光风迟日,同快吴吟。
风漪欲皱春江碧。予寄江城北。子今东去赴春官,挽不住、抟风翼。
修程应过天池息。何处堪留客。预知仙籍桂香浮,语祝史、休占墨。