忆昔东风入芳草,柳绿花红看总好。今日风吹陌上尘,莺啼燕语俱伤神。
忧来感人泪沾臆,未必春光不如昔。
柏叶萧疏柳叶黄,露华如玉缀空廊。
丹心欲共灯花结,白发偏随漏水长。
月色故园同窈窕,虫声此夜独凄凉。
寒鸦莫更啼金井,衰病能堪几断肠。
鸿鹄会高风,拂翼凌云霓。
蛟龙不得水,葺鳞困涂泥。
惟昔望诸君,一战举强齐。
秦穆伯西戎,能用百里奚。
傅说筑商岩,太公钓磻溪。
韩信寄食饮,孔明躬耕犁。
立贤苟无方,曷问鹜与珝。
驱车上太行,峻极不可跻。
重云蔽层岑,流潦绝荒蹊。
豺狼当我嗥,魑魅向我啼。
顾瞻望九州,欲去惑东西。
嘉谷委蔓草,良田养蒿藜。
乘黄避跛鳖,狐貉骄虎貔。
谁言纵壑鱼,竟为触藩羝。
长夜起啸叹,邪气凭我脐。
梦登舜苍梧,遥望禹会稽。
援琴奏将归,日暮增惨凄。
盲飚正滃勃,孤凤将安栖。
木落霜露繁,乌啼夜方永。起行望明月,西风吹雁影。
雁飞一何急,乌啼安所集。徘徊不能寐,望月空伫立。
伫立河汉倾,谁家砧杵声。关山渺千里,何处不伤情。
金陵好是帝王州,城下秦淮水北流。
惆怅江南旧花月,女儿尽作北歌讴。
霜飞动地燕草凋,沙飞石走天萧条。
江河倒影陵谷摇,白日惨淡昼为宵。
美人迢迢隔云霄,青冥无梯海无桥。
鱼枯雁死星芒消,沉沉思君不自憀。
愁如惊风鼓春潮,岁云暮矣山寂寥,梧桐叶落空干条。
昆仑层城阻且辽,苍梧九疑烟雾遥。
琼田瑶草芟芃荛,江蓠泽兰成艾萧。
登高望远肝肺焦,安得羽翼抟长飚?
关山月明风恻恻,万里黄云杂沙砾。夜深羌笛吹一声,征人相看泪沾臆。
古人以绥服奋武卫,耕战守禦不外求。何人倡此戍边策,千载以贻中国忧。
关山月,圆复缺,何忍年年照离别。愿得驰光照明主,莫遣边人望乡苦。
有酒湛湛,亦盈于觞。酌言进之,思心洋洋。亦有兄弟,在天一方。
安得致之,乐以徜徉。有酒在尊,既旨且清。何以酌之,有觓其觥。
岂不欲饮,惜无友生。怆悢伤怀,曷云其平。兄弟之合,如埙如篪。
朋友既比,如纲如维。死丧急难,是责是庇。今日有酒,如何勿思。
人亦有言,解忧惟酒。载惛载呶,亦孔之咎。我觞维琼,我斝维玖。
以乐兄弟,以宴朋友。
晚岁逼豺狼,漂摇去乡土。
囊橐罄留储,釜甑恒若窳。
开畦种蔬菜,拨借荷地主。
晨兴率童稚,树艺躬伛偻。
瓠实正累离,茄花亦争吐。
鱼肉方绝交,恃此当醢脯。
悲风吹江干,浩荡十日雨。
幽泉涌阴窦,高墉拆修堵。
苍蔓压泥沙,朱苞埋宿莽。
凄凉紫芝英,乃与朝菌腐。
数奇值时危,一饱不敢取。
天地有穷愁,每望贫家聚。
青苔满颓墙,日暮空倚柱。
生长吴侬不记春,乡音旋改踏京尘。丫头小妓相偎坐,众里矜誇是北人。