老翁生长平原里,但见平原路如砥。谓言路平无崄巇,车轮不摧马如飞。
今日驱车上梁甫,回头却忆平原路。梁甫吟,愁我心。
少微山直太微宫,山下楼台起半空。丹井石床缠地络,琼窗翠户出天风。
传闻仙子常时到,应是神霄有路通。会待九秋明月夜,高吹铁笛上青葱。
蜀国周遭五千里,峨眉岧岧连玉垒。
岷嶓出水作大江,地砉天浮戒南纪。
黄茅垅上雨和泥,苦竹冈头日色低。
自是行人行不得,莫教空恨鹧鸪啼。
有雀有雀,亦集于棘。无啄我兰,空林多风。霜露其漙,婉彼孤芳。
克贞以完,无俾荒芜。以永岁寒,有雀有雀。亦集于枳,无啄我蕙。
空林多风,雨雪有曀。婉彼孤芳,克贞弗替。无俾荒芜,以永终岁。
有酒湛湛,亦盈于觞。酌言进之,思心洋洋。亦有兄弟,在天一方。
安得致之,乐以徜徉。有酒在尊,既旨且清。何以酌之,有觓其觥。
岂不欲饮,惜无友生。怆悢伤怀,曷云其平。兄弟之合,如埙如篪。
朋友既比,如纲如维。死丧急难,是责是庇。今日有酒,如何勿思。
人亦有言,解忧惟酒。载惛载呶,亦孔之咎。我觞维琼,我斝维玖。
以乐兄弟,以宴朋友。
山禽一处一般声,不是乡音便动情。多是江南子规鸟,天津桥上对人鸣。
黄茅垄上雨和泥,苦竹冈头日色低。自是行人行不得,莫教空恨鹧鸪啼。
溪深不比海子深,一物从来有一心。野凫赶鱼溪上去,鹧鸪飞过野凫沉。
鹦鹉能言百鸟惊,鹧鸪叫噪阻人行。珊瑚软语呈娇媚,不似班鸠得拙名。