庄生语逍遥,元子称漫浪。此身如土梗,雕刻不成样。
何心解宾戏,犹欲避官谤。默默难具论,幽愁浩盈望。
陇上怕雨竟遇雨,空山路穷避无所。昆阳之战飞屋瓦,白登之围矢交下。
从者散去马可怜,故人借我非我马。上坡历块已攲侧,下坡流滑攒四脚。
既偾而起倏复颠,堕策失辔心茫然。从者好在无自苦,履穿衣敝吾偿汝。
我亦短褐不得完,挂树一裂长尺五。此生辛勤身不辞,七岁娇女三岁儿。
泥涂模糊啼午饥,买饼一百汝勿啼。滹沱麦饭芜蒌粥,咄汝岂得长食肉。
仰天长叹冠缨绝,下马纳屦踵亦决。张仪舌在虽自知,范叔衣寒一何切。
人生贫贱乌足悲,行吟不顾妻骂随。寄声公等勿诮我,富贵莫忘牛衣时。
英英数君子,贫甚亦清门。萧散俱相好,疏慵每见原。
玄谈得泾渭,芳意有兰荪。从此窥名理,金篦刮眼昏。
渔人一竿老,粗粝半饥虚。岂有令钩直,惟应恨网疏。
有时脚不袜,自笑食无鱼。我自馀尊在,愁眉尔暂舒。
大泽水常满,秋来洲渚平。游鳞不能渡,短棹若为行。
气吐西江蜃,风抟北海鹏。波涛未可料,汩没恐身轻。
岸荠随渔屦,林桃映舞衫。定非铜雀榭,似是雨花岩。
僮有家千指,书多日百函。斯人太高语,吾意秖尘凡。
苍头奉筇竹,稚子试春衫。共著野人服,来游居士岩。
园蔬佐酒椀,药录贮书函。草草非难得,从今不计凡。
丈人文力健,能事与心违。彭泽粳田少,襄阳菰菜肥。
紫团生雪液,苍饼破云衣。持许无人寄,殷勤小陟归。
苦竹湓江宅,黄山秋浦亭。猿声作头白,客泪对衫青。
笑尔悲凫胫,知吾寄水萍。时时赖严尹,小队出郊坰。
抚枕得滂湃,开轩延翠微。乃翁故时客,何许更言归。
有兴添书滴,无心傍钓矶。惟应一大事,策杖到禅扉。