孤洁偏因霜露成,春花无数不知名。秖应新沐弹冠客,要尔相宜一倍清。
凤尾成阴蕉叶重,金钿相对菊花繁。莫悲举世无相识,佩蕙纫兰有屈原。
玉蕊花开动玉宸,唐昌观里夜逢真。仙人琼卉初无比,直恐芳心却未申。
根移少日便花开,数子殷勤手自培。更剪素衣成鹤氅,王恭定向雪中来。
有香无色不因春,端是书生席上珍。同作齑盐赋诗客,定非歌舞赏花人。
欲语吞声且复休,异乡风物伴牢愁。铅华不为无人识,独自妆成却自羞。
到后浑如痛定时,不辞追赋道中诗。趁虚籴米非閒事,莫倚文章堪疗饥。
桓桓壮气敌阳秋,冒雪冲风不被裘。天子方修上林苑,戎王莫怕义阳侯。
群花销尽独芳菲,淡沐轻膏知为谁。寂寞书生久无意,风流别驾合相知。
解鞍休马暂萧然,虽晚犹堪一醉眠。所到园林且为主,若须吾有是何年。