绝世丹青业,中台雨露辰。师门推上第,王室见名臣。
磊落儒林丈,风流画省宾。燕朝分锦仗,儤值近枫宸。
鸣凤丹山穴,占星颍水滨。殿庐俄厌直,藩社此班春。
山节还铜虎,京符换玉麟。威行三辅地,歌浃两川民。
已喜徵黄霸,无劳借寇恂。即应公简上,会见俗还淳。
叹昔时难偶,逢今势莫均。楚材难入晋,汉法近沿秦。
稽古皆前列,希风绝后尘。斯文如汩没,吾道久湮沦。
海岳功归圣,熊罴钓有人。蓝田仍产玉,郢匠早挥斤。
周历方开永,萧规欲尽循。天时知会遇,人力漫纷纶。
夙有掺弦便,今逢敛板亲。猥惭牛下走,敢玷席中珍。
迹远龙门峻,心怀燕厦仁。绪言闻已旧,从此更书绅。
閒思往事似前身,羞见黄花无数新。我家孤侄在海浦,遍插茱萸少一人。
橹声冲雨似鸣机,终日思归此日归。自为野客寻幽惯,不用登临叹落晖。
去年当日别东都,鱼鸟犹疑畏简书。诏恩许逐阳和至,只向长沙住岁馀。
向来爱鼎已成癖,今日还书真是痴。不分多求董威辇,只应重老李咸熙。
笔端陶冶不无神,纸面流沙秋后云。点破沙痕便成水,一溪松石浪沄沄。
多情佳客送春来,雉尾猫头次第栽。从此庭前共苍翠,夭桃繁杏不须开。
为觅新篁雪后移,殷勤都莫遣根知。道人要作骑龙杖,与子相从到葛陂。
老画骎骎不可攀,风流依约片言还。小儿若悟他年事,肯使生心涕泪间。
银角桃枝空有赋,铁根藜杖可无诗。从今客到迎门待,还我维摩未病时。