戴君工垂佐,业出石镜阴。邂逅道知素,因忆齐云岑。
国计赴留司,若过桑梓林。为予借石镜,可照万古心。
我来我有期,我期天不知。寄语东郭子,可悟天人机。
十年别子面,千里忆子心。子心既已见,慰我一何深。
名园八月秋花时,静院日暖飞游丝。公方供奉宴桃李,我亦逆旅同京师。
嘉客诗成律愈细,蹇予缘薄来何迟。定应不谢龙门客,百遍过从岂斁思。
想到凭虚思入微,况同嘉客倚晴晖。风尘阻隔非缘薄,咫尺仙凡是愿违。
江水无情终日逝,冥鸿得意背人飞。故园春草年年绿,惆怅王孙归不归。
大妇厌糟糠,中妇足粳粱。小妇何绰约,装金调玉浆。
愁乐各未终,微日落阴冈。
莲洞十日居,便作千年计。独怜未绝扳,与子坐超诣。
桂林一枝秀,晖晖清照人。勿使藤蔓之,可以干高旻。
大临驾六翮,遨游出风尘。太远不速归,归人念倚门。
山人手新编,造我新泉源。一语尽今古,微言入冥玄。
何以为冥玄,心性维一圈。非隐亦非显,宇宙何超全。
君今领略后,宇宙在乎手。万化与万事,敛之亦无有。
有无常相通,一体靡先后。如彼天地然,高明与博厚。
山人吾爱焉,为爱山之泉。源泉锡山下,蟹眼长涓涓。
送子归山去,观泉无观澜。心性如自得,浩浩同渊渊。
峥嵘起孤根,四面迥无隣。云是文溪筑,当作李公墩。
屹立彼中流,以墩肖于人。废兴无定主,此事亦迷沦。
万物理固然,自馀何纷纷。瞻像绕三匝,感慨复何言。
藤萝附高木,得意干青云。惟有夕阳鸦,江水自冬春。