昭君生长巫山村,独负娇容似玉温。恰似此花开腊后,芳心脉脉与谁言。
洗尽残妆倚玉楼,世间脂粉且休休。芳心未必伤幽独,冷雨疏烟与替愁。
风泛寒香方浩荡,月移清影更徘徊。不妨绝妙谁同赏,恰有幽人踏雪来。
水仙似怯难为弟,更著山矾数满三。惭愧涪翁继和靖,惊人诗句出东南。
愁云向晓不胜繁,飞霰纷纷溅兔园。竹里数枝偏有意,欲将冷艳慰霜根。
应嫌素质露天真,却把轻黄拂蕊尘。休向吟窗动诗兴,多情先自不禁春。
冰肌耐热本神人,肯与寒光便浅颦。应笑海棠无道骨,睡红怯翠不禁春。
月到琼枝夜未央,天将清景荐孤芳。疏云似恐嫦娥妒,却与时人隔素光。
老禅墨戏信奇哉,山谷称扬意亦瑰。未似灯前出寒影,真香不假返魂梅。
苦节寒心独异常,尽枯终欲护幽香。纷纷花蕊那知此,已落犹誇半面妆。