随舟芍药伴诗翁,更盗荼蘼阳虎东。冷淡生涯人四个,谁家翠幕覆重重。
顷刻催成纸面花,咿唔唤起笔间霞。撚须自向灯前读,相见潘郎满果车。
闭户空参曹洞禅,从人嗔劝乐吾便。诗题满眼浑无字,那对先生万斛泉。
荒洲风物见枇杷,青实茸茸指有加。欲傍小轩题晚翠,已成昨日忆天涯。
韩诛彭醢瞻言渐,东海萧生致可忧。但有太师驭边手,门生何术更吹求。
愿使江涛荡寇仇,啾啾新鬼哭荒邱。新愁旧恨相随续,举目真看麋鹿游。
依然天际识归舟,落日荒山柱础稠。足底江流似裙带,何人朱字写空侯。
一春不恨不曾晴,晴去荒洲作么生。今日肯晴宁有意,可知天也速人行。
诗无数首那言删,吟到三年岂便安。早日何曾知句法,旁人谓不费心肝。
章台拊马当时物,不逐春归柳色空。我友别来诗句旧,三年怀袖过秋风。