流水孤村,荒城古道。槎(chá)牙老木乌鸢(yuān)噪。夕阳倒影射疏林,江边一带芙蓉老。
风暝寒烟,天低衰草,登楼望极群峰小。欲将归信问行人,青山尽处行人少。
槎牙:错杂不齐貌。鸢:俗称鹞鹰。芙蓉老:荷花凋残。
此词题为《晚景》,写景多运化前人诗词中成句,流转自然一如己出,而创意不足。词中写登楼晚眺,周遭风景在目。
但诗人意不在赏玩秋光,而在问行人归信。不意“青山尽处行人少”,遂只得注目于远近风物。通篇委婉含蓄,耐人寻思。
乾坤扰扰,算人间、换了几番华发。一夜雪痕埋短屐,不见玉田行乐。
鹤梦难醒,梅魂未返,诗景谁商略。溪山无主,西风千古寒索。
南望十里龟山,牛眠有冢,草树迷狐貉。一滴重泉知道否,有酒无人同釂。
今古斜阳,往来樵牧,枯木寒鸦落。临风怀感,登高时望城郭。
乾坤易老,叹风尘飘荡,河山分裂。名分纲常都扫地,曾有何人提挈。
身翊飞龙,气吞胡马,赤手扶天阙。精忠照耀,一时名并日月。
须信天理人心,自来不泯,千载思遗烈。庙貌燕山崇祀典,华表三忠新揭。
西北中原,东南王气,回首惊风雪。伤心行路,不堪日暮时节。
封姨忍冷,把彤云剪碎,满空抛撇。万点青山头忽老,人迹鸟飞俱绝。
歌馆迷红,妆楼失翠,四顾成银阙。晚来江上渔蓑,归带香屑。
对此应慕山阴,扁舟兴尽,空载黄昏月。归到溪堂门未掩,别有一般清洁。
雪印梅花,梅横月影,三白交相合。纸窗光映,夜明不怕灯灭。
落日空山,暝烟赴处行人绝。为谁携恨到江南,泣尽枝头血。
最是五更寒彻。一声啼、一声悲咽。纱窗惊散,蝴蝶游魂,梨花香雪。
才见飞来,料应未是经年别。吴山不减蜀山春,何事思归切。
回首绿阴成叠。早东风、落红时节。闲情最苦,一春无绪,寸肠千结。
水花亭馆初凉,月痕照在葡桃架。星期此夕,针奁未启,蛛丝先挂。
虹断东楼,雨收北渚,露盘清泻。望湘帘起处,果筵初设,儿女辈、花相亚。
缥缈行云低度,耿河津、仙軿飞驾。鹊才传喜,虫还催织,欲留无暇。
又是匆匆,离肠中断,幽欢空罢。叹天长地久,迢迢一水,两情终夜。
醉颜消尽东风,一枝迥出纷华地。暖香吹雪,淡妆欺粉,群芳羞避。
静院无人,闲庭转午,重门深闭。倚阑干无语,玉容寂寞,为滴尽伤春泪。
愁到黄昏时候,漏声沉、隔墙歌吹。疏帘淡月,离怀唤醒,梦魂惊起。
细雨帘纤,轻云低娜,不禁春意。算东皇、独付清标,正好与梅花比。
素空霁雨,耸芙蓉千仞,苍岩高出。凉浴山河风露下,冷浸一枝秋碧。
芳影婆娑,天香缥缈,散满诗书室。有人吟讽,恍然身世清特。
闻道绝顶凌霄,梯云有路,相近蟾蜍窟。玉宇琼楼盈尺五,寒气逼人毛骨。
金粟侵衣,檀薰着酒,引上登仙屐。嫦娥微笑,手中掷下三色。
修竹闲庭,铿锵金铁秋声满。是谁闲气校输赢,花影频频转。
常记雅歌催版。想军中、裘轻带缓。江湖今喜,飞燕名声,插花杯盏。
身世飘零,天涯岁月惊秋晚。百金交谊古难寻,共看松筠暖。
可是穿杨技短。早樽前、心寒手软。珊瑚击碎,感慨悲歌,夜虫凄惋。
秋逼银塘,凉生玉井。莲衣破裂西风猛。白蘋深处晚归来,汀洲一片山阴景。
几点云轻,数声烟暝。联拳啄碎澄波影。梦魂清断夜三更,一江明月芦花冷。