梅柳亦何知,东皇日夜催。难辞万里远,都向一江开。
粉黛弄未歇,凋伤倏巳回。犹能胜橘树,褊性不逾淮。
落日挂城角,孤蓬憩水窗。草长交浦断,潮大入河降。
笋蔌辞乡饭,樱桃过镇江。吴船夫妇唱,十曲九成双。
道坚母在时,随我游五泄。
适当大雪辰,衣湿不能热。
道坚解衣我,絮厚百铢绵。
云是母氏慈,每出必纫缀。
有妇非不勤,母自嗜据拮。
去此不五春,母与子长别。
子来属哀篇,忽值天雨雪。
春候思桑条,秋至感鸣祼。
念昔湿衣裳,命管忘好拙。
海天万里渺无穷,秋草春花插髻红。
自送夫君出门去,一生长立月明中。
新竹巳成蛇尾,秋云乍起龙鳞。不雨空啼布谷,乘风且脱纱巾。
为君小写洛阳春,叶叶遮眉巧弄颦。终是倾城娇绝世,只须半面越撩人。
一时伴侣自应非,海路空长遇亦稀。汉将玉门投老入,赵妃雪夜待人归。
孤回夏日摇寒色,渐下秋空见羽衣。巳识朱门无可托,玉楼天上任高飞。
闻道张家燕子楼,青罗小帽急梳头。
花枝谁肯先春老,无奈风吹雨打愁。
镇口东西瀑,微流不快人。如何一夜雨,便作两虹嗔。
蓦地许到海,从天且泻银。龙湫吾老矣,说著尚津津。
秋唇应候自应花,夏帐谁能障尔哗。万马迎风飞箭镞,片潮随雨上江沙。
笼巾较可蒙头睡,傍耳难教借鬓遮。闻道灵符能绝响,欲从勾漏觅丹砂。